خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

هميشه ناميدن:
درخت، پرنده در پرواز،
تخته سنگ مايل به سرخ،
نهر لبريز از سبز،
و ماهی در دود سفيد وقتی تاريکی
بر بيشه‌ها می نشيند.

نشانه‌ها، رنگ‌ها، همه يک بازی است-
مشکوکم- ممکن است فرجام خوشی نداشته باشد.

و آن‌که به  من آموخت
آن‌چه را که از ياد برده‌ام: خواب سنگ‌ها،
 خواب پرنده‌های در پرواز،
خواب درخت‌ها- آيا صحبتشان در تاريکی ادامه دارد؟

سربازان جوان در پنجره جا گرفته‌اند
درست وقتی دیده‌شدند، به پیشانیهاشان شلیک شد
در پنجره‌ی مغازه‌ای جا گرفته بودند، که بهتر دیده شوند. 
درست سر آخرین اداهاشان بود
نيمرخ‌ها، بازوها، زانوها، آخرین اداهایشان
که به آن‌ها شلیک شد، ناغافل، به پیشانی‌هاشان
یا به میان استخوان‌های پهن شانه‌هایشان
 با زبانه‌ی آتشی
که از انشگت‌های کودکی که به ماه نشانه رفته‌است،
ظریف‌تر است.
پشت سرشان سربازخانه‌ها خالی بود
بوی پچ‌پچه‌ها، قنداق‌های شکسته، پنجره‌ا‌ی بسته
دستگیره‌ها‌ی آهنی هنوز غژغژ می‌کنند
بر چمدان‌های چوبی کوچک
که سربازخانه‌ها را پرکرده‌اند
درست مثل دستگیره‌ی آهنی ماه که هنوز هم
غژغژ می‌کند
حالا، پیش از آن‌که دری باز شود
برای جستجوی نامه‌های قدیمی
عکس‌های کهنه‌ی زمان.

سربازان جوان بر جا می‌مانند، واکس‌خورده
صورت‌ها و بازوهایشان، چنان می‌درخشند
جلا خورده، چنان می‌درخشند واکس‌خورده
و نشسته درست مثل لحظه‌ای
که در آن زندگی فروریخت و مرگ آن را بلعید
این‌گونه می‌مانند، ثابت و درخشان برای ابد
و ما به آن‌ها درود می‌فرستیم مثل ماه
که در میانه‌ی میدان بلند می‌شود.

برای ما، که حالا هم سن و سال آن‌هاییم
بااین‌که آن‌ها سال‌های بسیار است که در پنجره مانده‌اند
برای ما که به آن‌ها رسیده‌ایم و از آن‌ها می‌گذریم
و حافظه داریم و دل‌هایی که می‌تپند
حافظه‌ای تازه،  بسیار تازه
سربازان جوان در پنجره نشسته‌اند
و هم‌دیگر را دست می‌اندازند
انگار هنوز زنده‌اند.

آرام آرام به واژه‌ای بدل شد
به دسته‌های روح بر باد
دلفینی در موج ابروانم
سنگی که بر آب حلقه می‌سازد
ستاره‌ای در دل زانوانم
آسمانی در میان شانه‌ام
و منی در من.

با من بيا. می‌کوشم زود 
نشانت بدهم
عروسی يک پروانه را، نقاشی شده
بر چرخ‌های يک لکوموتيو.

بيا از دودکش لکوموتيو آويزان شويم
تا درس آناتومی ببينيم
امروز آن‌ها واژه‌ای را تشريح خواهند کرد
هرچند ممنوع است.

معماتر از خطی راست چيزی نيست
و دردناک‌تر از عروسی
و گوشه‌گيرتر از جشن‌های
عيد سال نو
هيچ چيز.

رهاتر از خواب چيزی نيست،
نگاه‌دارنده‌تر از خستگی و بيگاری
و از روزگاران گذشته هيچ‌چيز
از آن دو نوجوان افزون نيست
که ديروز در  بوسيدن ديدمشان
 پابرجاتر از هوا هيچ‌چيز نيست
و قابل لمس‌تر از آن هم.

پريشانی موهايم
از بالش بی‌خواب تنهای من است.
چشم‌های خالی‌ام و لب‌های نحيف‌ام
خطای توست.

عشق‌بازی با تو
به نوشيدن آب دريا می‌ماند.
هر چه بيشتر می‌نوشم
تشنه‌تر می‌شوم.
تا هيچ‌چيز نتواند عطش‌ام را فرونشاند
مگر اينکه همه‌ی دريا را بنوشم.

بهار زود آمده امسال
بهار زود آمده امسال
با درخت غار، آلوها و دختران زيبا
بادام‌ها و گل ابريشم.
همه با هم شکوفه می‌کنند.
زير نور ماه
شب بوی تن می‌دهد.