خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

آن مرد سياه‌پوش کيست، که قدم‌زنان از ما دور می‌شود. می‌گويند: ديرگاهی نقاش برآن بوده‌است تا نگاهش را به جهان دريابد. پريان دريایی، اگر آنان چنين باشند در شولاهای تما‌م‌قدشان رودرروی هم نشسته‌اند نشيب خيابان را، سراسر کوچه‌ای را بر پيش‌خوان رديف خانه‌‌های خاکستريشان. شباهتی تام به هم دارند. انگار صف راهبه‌‌های پری‌مو يا روسپيانی عفيف و چهره‌هايی يگانه. چه‌مايه در آرامش‌اند، با چشم‌هايی خالی دست‌ها بردامن‌ها چيزی را حاشا نمی‌کنند. در آن ميانه فقط يکی، پولک‌هايی بر پيراهن تيره‌اش دارد.

عصری يک کور، يک کر و يک لال مدتی با هم بر شاخه‌ای در باغی نشسته بودند. آن‌ها سرحال، بشاش و خندان بودند. کور جهان را تماشا می‌کرد با چشم‌های کر. کر می‌شنيد با گوش‌های لال و لال می‌فهميد با حرکت لب‌ها و صورت‌های هردوشان. و هر سه با هم بوی گل‌ها را نفس می‌کشيدند.

از شعرهای من اگر گل را بچينی از چارفصل شعرم يک فصل می‌ميرد. عشق را قلم بگيری اگر دو فصل می‌ميرند. اگر نان را خط بزنی سه فصل و اگر آزادی را برداری من و هر چهار فصل خواهيم مرد.

برف، نخستين برف زمستان، ابتدای اين صبح. گل اخری و چمن زير درختان پناه می‌گيرند. بارش ديگر، حوالی نيم‌روز. از رنگ همه‌ی آنچه باقی می‌ماند سوزنک‌های کاج است که گه‌گاه انبوه‌‌تر از برف می‌بارد. آن‌گاه، حوالی غروب. غلطک نور از حرکت باز می‌ماند. سايه‌ها و روياها هم‌وزن‌اند. بادی ملايم روی پنجه واژه‌ای بيرون جهان می‌نويسد.

می‌آرامد ماه بر رود چنان قطره‌ی روغنی. کودکان به کناره‌‌ها می‌آیند تا زخم‌ها و جراحاتشان شفا يابد پدری که زخمشان زد می‌آيد تا جنونش را شفايي بيابد مادران به مهر برمي‌بالند و رخساره‌های زيبا می‌يابند پرندگان گلوهاشان بيدار می‌شوند و دست در دست می‌ايستند همه درختان دوره‌شان می‌کنند به آنان می‌پيوندند ديگر نخواهند لرزيد و واژه‌های نخستين را بر زبان خواهند آورد. اين‌ گوشه اما آغاز حکايت نيست پايان ماجرا‌ست پيش از آن مادران و پدران و کودکان بايد راهشان را به رود پيدا کنند جدا جدا، بی‌راهنما و اين سفری بس طولانی و ناهموار ‌است. همان گوشه‌ی بی‌رحم ماجرا که تو را سخت می‌ترساند.

یک‌روز، می‌خواستم دست از نوشتن بردارم و فقط نقاشی کردم می‌خواستم دست از نقاشی بردارم و فقط آواز خواندم می خواستم دست از آواز بردارم و فقط نشستم می‌خواستم دست از نشستن بردارم و فقط نفس کشیدم می‌خواستم دست از تنفس‌ بردارم و فقط مردم می‌خواستم دست از مردن بردارم و فقط عشق ورزیدم می‌خواستم دست از عشق‌ بردارم و فقط نوشتم.