خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زن که می‌گوید شراب شور مارگاریتا، منظورش شراب شیرین دایکویری ‌است زن که می‌گوید خیالاتی، منظورش دمدمی‌مزاج است وقتی می‌گوید: «دیگه با تو حرف نمی‌زنم، » می‌خواهد بگوید «از پشت بازوهاتو دورم حلقه کن تا با دل ‌شکسته‌‌ام کنار پنجره بایستم» انتظار می‌رود که مرد این‌ها را بداند. وقتی مردی زنی را دوست دارد، مرد در نیویورک است و زن در ویرجیانا یا مرد در بوستون است، می‌نویسد و زن در نیویورک است، می‌خواند یا زن ژاکت می‌پوشد و در پارک بالبوآ عینک آفتابی می‌زند و مرد در ایتاکا برگ‌ جمع می‌کند یا مرد به سمت ایست‌همپتون رانندگی می‌کند و زن دل‌شکسته ایستاده‌است کنار پنجره و به خلیج کوچک خیره می‌شود که قایقی با بادبان‌های رنگی از آن می‌گذرد درست وقتی که مرد در ترافیک شاهراه لانگ‌آیلند گیر افتاده‌است. وقتی زنی مردی را دوست دارد، ساعت یک و ده دفیقه‌ی صبح است زن خواب است و مرد انواع توپ‌بازی‌ها را تماشا می‌کند و چوب‌شور می‌خورد لیموناد می‌نوشد و دو ساعت بعد، از جایش بلند می‌شود و یله می‌رود تا تختی که زن هنوز خواب خواب است و داغ داغ. زن که می‌گوید فردا، منظورش سه یا چهار هفته‌ی بعد است وقتی می‌گوید :«حالا وفتشه از من حرف بزنیم» مرد از سخن باز می‌ماند. نزدیکترین دوست زن می‌آید و می‌گوید «کسی مرده بود؟» وقتی زنی مردی را دوست دارد، آن‌ها با هم رفته‌اند تا در رودخانه شنا کنند، عریان یک روز خوب جولای است با آواز آبشاران که به خنده‌ی پنهانی آب می‌ماند وقتی به صخره‌های صاف هجوم می‌برد و در جهان هیچ غریبه‌ای وجود ندارد. سیب‌های رسیده کنارشان بر زمین می‌‌افتند مگر می‌شود سیب‌ها را نخورند؟ مرد که می‌گوید :«زمانه‌ی ما، روزگار گذار ‌است» زن جواب می‌دهد «اصل اصل خودته!» خشک مثل کوکتیل مارتینی که مرد مزمزه می‌کند. همیشه دعوا دارند یک جور تفریح است من چه دینی به تو دارم؟ بذار از هم عذرخواهی کنیم باشه، معذرت می‌خوام، کله‌خر. جلوی نشانه‌ای گرفته می‌شود که می‌گوید «قاه‌قاه». این تصویر، ساکت است. «بدون حتی یه بوسه، ترتیب منو می‌دادی» زن می‌گوید «خوب منم می‌تونم همینو بگم!» که در زبان انگلیسی طنین محشری دارد. یک سال هفت بار به هم زدند و تهدید کردند که نه بار دیگر هم این‌کار را می‌کنند.

کشتی‌ای که نرسيد خانه‌ای که ساخته‌نشد راهی که پيموده‌نشد نامه‌ای که نرسيد چشمه‌ای که نجوشيد درختی که کاشته‌نشد سيگاری که کشيده‌نشد قهوه‌ای که نوشيده‌نشد مرگی که نيامد زندگی‌ای که آغاز نشد. در هر کشتی، مسافری قاچاق در هر خانه،‌ خاطرات از دست‌رفته در هر راه، کاروانی بر می‌گردد در هر نامه× جمله‌ای فراموش در هر ديوار، يوسفی گريان در هر درخت، سيبی ممنوع در هر سيگار، سرخ‌پوستی در هر فنجان قهوه، تلخی در هر مرگ، فزشته‌ای مست در هر زندگی، سوگواران منتظر در ايستگاه مرزی، افسری هست که تو را خوب می‌شناسد دستت را تکان بده، يا به او لبخند بزن بعد آرام عبور کن.

حالا اتاقو واسه چند لحظه ترک کرده که صورتشو پودر بزنه نگا می‌کنيم و صبر می‌کنيم، نگا می‌کنيم و انتظار اونو می‌کشيم که هدف ‌زندگی‌ها‌مونو برگردونه.

گاه‌گاهی زنگ می‌زنم، که ببينم آهنگ پيغام‌گيرش عوض‌شده يا نه. «تو دو کلمه بم بگو»، ضبط آغاز می‌شود «هرچی که می‌خوای تو هزار کلمه بگی!» به فکر فرو می‌روم. انگار شب است و در دريا فرورفته‌ام صدای موج‌هايي که صخره‌ها را خرد می‌کنند و اينکه او آن‌جاست و‌ می‌شنود منتظر ، تا چيزی بگويم. سرانجام يک‌بار گوشی را برخواهدداشت و صدايش آواز‌ گذشته‌ها را برايم خواهدخواند آون‌وقت موهای پشت گردنم سيخ می‌شوند انگار برای آنی او را بويیده‌ام.

من اون سنگی‌ام که از جاش دراومده ميون صخره‌ها همون قلبه‌ی وسط تيرا، اون دختره‌ی گوشه‌گير، ميون دخترا، همون‌‌پسر که جوون‌مرگ می‌شه، تو پسرا. ميون جوابا، سوالم و وسط عاشقا، شمشير و تو زخما، زخم تازه و تو کاغذرنگیا، همون پرچم سيا وسط کفشا، اونی که پر ريگه از ميون همه‌ی روزا، همون روزی که ديگه نمی‌‌‌آد و تو همه‌ي استخونايی که رو ساحل پيدا می‌کنی اونی که آواز می‌خونه، مال من بود.

خيال می‌کنم امتحان فارغ‌التحصيلی‌ام را می‌دهم: دو بوزينه زنجيری بر پنجره‌ای می‌نشينند بيرون پنجره آسمان معلق است و دريا مواج. از تاريخ نوع بشر امتحان پس می‌دهم: زبانم گير می‌کند و دست و پايم را گم می‌کنم. يکيشان، خيره به من، پرکنايه گوش می‌کند ديگری انگار چرت می‌زند. و وقتی سوالی با سکوت مواجه می‌شود راهنمایی‌ام می‌کند با زنگ آرام زنجير.