خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زبان
برای خوب و بد
واژه‌ای ندارد.
این اختراع ما آدم‌هاست.
زبان مثل سایه‌است
اگر دستت را بلند کنی
او هم دستش را بلند می‌کند
اگر فرار کنی، فرار می‌کند
می‌گریزد، درست پشت سرت.

زبان
برای درست و غلط
واژه‌ای ندارد.
این اختراع ما آدم‌هاست.
دیواری نمی‌سازد
آن‌ها‌ را رنگ می‌کند.
کسی را نمی‌کشد
ما را دور هم گرد می‌آورد.

زمان و فضای درختان در درون توست
پس از عشق‌بازی ما.

در بستر و خفته،
فقط پلک‌هایت
تو را می‌پوشانند

هراس را دنبال نکن
از همیشه نگو، از هرگز حرف نزن.
جهان را آزاد بگذار
تا راه خودش را برود.

زمان و فضای درختان در درون توست
پس از عشق‌بازی ما.

در خوشی‌ها حمام می‌کنی
مثل چشم‌ها که در اشک.

هراس را دنیال نکن
از همیشه نگو، از هرگز حرف نزن.
جهان را آزاد بگذار
تا راه خودش را برود.

خطر را دوست داشتی.
بعضی‌ها خیال می‌کنند
شیار‌های عمیق کف دست‌هایت
برای ابد داغ کودکی دشخوارت را خورده‌اند
که برای همین مرزها را می‌شکنی
با کشاکش جاذبه‌‌ی لبه‌ها و چاه‌ها.

از ایرلند می‌آمدند،
از دانمارک می‌آمدند،
کامیون‌ها
تا ماهی‌ها را بار خود کنند.
دوست داشتی بر در پشتی آنها بپری
و همین‌که سرعت می‌گرفتند پایین بجهی
سه یا چهار قدم تا خاک و خل.

بمب‌های قدیمی را با دست‌ خالی می‌گرفتی
در خط مقدم جنگ‌های کهن
در بیشه‌ای که سنگرها را پیدا کردیم
که زخم‌هایی عمیق بودند،
درمان نمی‌شدند.

خطر را دوست داشتی.
و ناگهان فهمیدم که همه‌ی ما هیچیم
بدون خطر
نمی‌توانیم از دری رد شویم، به دریا برویم، عشق بورزیم.
زمان از روی آن سال‌ها گذشت.
امروز،
چشم‌های کسانی که مرگ تو را پیش‌بینی کرده بودند
مثل چشم‌های سهره‌هایی ‌است
که زمستان
آن‌ها را کشته‌است.

از آزادی نمی‌توان سخن گفت،
از برابری و برادری هم.
از آن‌ها نمی‌توان حرف زد.
نه درخت و نه رود و نه دل.
قوانین کهن از یاد رفته‌اند.

سیل
پل‌های میان کلمات و اشیا را با خود برده‌است.
نمی‌توان افکار ستمگری را احضار کرد
وقتی تصمیم مرگ می‌گیرد.
نمی‌توان از اشتیاقی حرف زد
که برای حضور کسی داریم
وقتی کوچک‌ترین خاطره
رگ‌ها را از خون تهی می‌کند.

زبان ناقص است. نشانه‌ها فرسوده‌اند.
مثل آسیاب‌های قدیمی. عملِ عمل. چنین اتفاق می‌افتد

نه از عشق، نه از زیبایی می‌توان حرف زد
و نه از تنهایی. نمی‌توان گفت.
نه درخت و نه رود و نه دل.
قوانین کهن از یاد رفته‌اند.

با این حال وقتی که «عشق من» را
از دهان تو شنیدم
اعتراف می‌کنم که هستی‌ام به لرزه در آمد
خواه راست بود
یا که دروغ.

غلام:
همیشه می‌خواستم عشق بورزم
اما وقت نداشتم
الفبایی نداشتم تا نامه‌ای بنویسم
تلفنی نبود تا در آن زمزمه کنم
به هرحال،
شگفت‌ترین قسمت ماجرا اینجاست
بچه‌ها به دنیا می‌آیند
پسران، غلام غلامان
دختران، ماشین‌های مولد بردگان
اگرچه می‌خواهم عشق بورزم
اگرچه می‌خواهم عشقم را نجوا کنم
بدون کلمه
چشم در چشم.
حیات چه ساده آغاز می‌شود.

کنیز:

ماشین‌ها را من می‌سازم
همیشه
شکمم متورم است
وقتی که ماه کامل است
باردار ماشینی‌ام
که اگر پسر باشد، غلام غلامان است
و اگر دختر، مولد کوچک بردگان خواهد بود
کره‌اسبی نوزاد
می‌ایستد و یورت می‌رود
نوزاده‌ی آدمی اما
مدام دلواپس است
سیصد روز پیش از آن‌که راه برود
سه هزار روز پیش از آن‌که ماشین شود
شش هزار روز پیش از آن‌که برده باشد
عشق؟
وقت‌گبر است
ولی شکمم چه زود بالا می‌آید.

هم‌سرایان:

برده را
به گریه و خنده نیازی نیست
کار و کار
اندکی خواب و
حسادتی به پرندگان  چارپایان  حشرات
بازی و بازی
خوابی عمیق
عشقی عمیق
و هنوز ماشینی خلق نشده‌است
و هنوز آن‌ها آبستن ماشینی نیستند.

مویه:

استرفون منو تو بهار بوسید
روبین تو پاییز
اما کالین فقط نگام کرد
هیچ وقت منو نبوسید


بوسهٔ استرفون تو شوخیا گم شد
بوسهٔ روبین وسط شیطونیا
اما بوسهٔ چشای کالین
شب و روز منه.