خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

رابطه‌ی مهيج و پر پيچ و خم دو شاعر افسانه‌اي آلمان، اينگه‌برگ باخمن و پل سلان،  براي اولين بار به صورت كتاب منتشر شده است. اينا هارتويگ درباره‌ی رخدادی که  شايد پيچيده ترين داستان عاشقانه‌ی آلمان پس از جنگ باشد نوشته است.

یک نفس عميق بکشید!
آماده باشید تا مهملات و ادعاهاي دهن‌پرکنی را دوربریزید كه سالیان دراز  برای اينگه‌برگ باخمن و پل سلان سر هم کرده‌اند. يك فرصت استثنايي پیش آمده است تا از نقطه‌ی شروع ماجرا آغاز كنيم.
وراث اينگه‌برگ باخمن و پل سلان، داستان رابطه‌ی افسانه‌اي  آن‌ها را كه  قرار بود تا سال 2023 مخفي بماند، منتشر کردند و سوهركامپ ورلاگ با دقت مناسبي این متن را ويرايش كرده‌است.  در اين كتاب حدود 200 مدرك، نامه، تقديم نامه، تلگرام و كارت پستال موجود است كه دري را به سوي رابطه‌ی عظيم و دشوار این دو تن مي‌گشايد به سوی رابطه‌ای که  از پرت شدن به آغوش هم چیزی کم نداشت، سراپا پر از وابستگي، گفتگوهایي شاعرانه، جاذبه‌ی اروتيك و مويه بر حوادث گذشته. تاريخ مدارك از زماني آغاز مي‌شود كه هنوز شهرت دو شاعر، آن‌ها را بیشتر محافظت می‌کرد تا ویرانشان کند،  در این ایام نيازشان به حفاظت  در برابر احساس گزنده‌ی زخم،  در نامه‌ها وضوحی تام دارد.

چون اورفئوس
بر تارهای زندگی
مرگ را می‌نوازم
برای زیبایی زمین
برای چشمانت که آسمان‌ها را نگه می‌دارند
تنها می‌توانم سخن‌های تاریک بگویم

از یاد مبر که حتی تو
آن صبح که هنوز
بسترت از شبنم و  میخک خیس بود
بالای دلت خوابیده بودی
و ناگهان آن رودخانه‌ی تاریک را دیدی
که کنار تو جاری بود.

تارهای سکوت
در موجی از خون می‌پیچیدند
و من به دل تپنده‌ات چنگ زدم
طره‌های گیسویت 
به بافه‌های سایه گون شب بدل می‌شدند
تاریکی دانه‌های سیاه برف
بر صورتت می‌بارید
و من مال تو نبودم

حالا هر دو مویه می‌کنیم.

ولی چنان اورفئوس
زندگی را بر صفحه‌ی مرگ می‌خوانم
و برایم
چشم‌های همیشه بسته‌ات
در آبی‌ها می‌درخشد.

دیگر هیچ چیز خوشنودم نمی کند.

باید آیا با شکوفه‌ی بادامی
لباس استعاره‌ای بر تن کنم؟
با یک افکت نور
نحو زبان را مصلوب کنم؟
برای این چیزهای اضافی
چه کسی سرش را به درد می‌آورد؟

با کلماتی که آن‌جا هستند
(کلمات پایین‌ترین طبقات)
بصیرتی  به دست آورده‌ام

گرسنگی
خفت
اشک
و تاریکی

هق‌هقی تصفیه ناشده
نا امیدی
(که هنوز مایوسم از ناامیدی)
از فلاکت همه جایی
بیماری
هزینه‌ی زندگی
که استطاعتش را دارم.

جز از خویش
از متن چشم پوشی نخواهم کرد.
دیگران درک می کنند
خدا می‌داند
که چطور به آن‌ها با کلمات یاری کند

من هم‌دست خودم نیستم.

همه‌چیزی زخم‌ها را می‌شکافد
و هیچ‌یک از ما
دیگری را نبخشیده‌است.
آزارنده چون تو
و آزرده
به سوی تو
زندگی کردم.

هر لمس
افزون می‌کند تماس روحانی و ناب را
تجربه‌اش می‌کنیم مادام که پیرتر می‌شویم
و به سردترین سکوت
بدل می‌شویم.

حالا سفر رو به پایان است
باد دلش را از دست می‌دهد.
خانه‌ی زواردرفته‌ای از ورق‌ها
به میان دست‌هایت می‌افتد.

پشت ورق‌ها عکس است
عکس‌ها همه‌ی جهان را نشانت می‌دهند.
همه‌ی تصاویر را روی هم انباشته‌ای
آن‌ها را با کلمات بر می‌زنی.

و چه ژرف است بازی‌ای
که دوباره آغاز می‌شود.
بمان!
ورقی که بیرون می‌کشی
همه‌ی جهانی است که می‌بری.

این آوازی است
که هرکسی می‌خواهد یاد بگیرد:
آوازی که مقاومت‌ناپذیر است.

آوازی که مردان را مجبور کند
تا از روی عرشه،  از بالای جمعیت
خیز بردارند
اگرچه جمجمه‌های به ساحل نشسته را می‌بینند.

آوازی که هیچ‌کس نمی‌داند
چون هرکه شنیده این آواز را،
مرده‌است،
و دیگران به یاد نمی‌آورند.

با تو  باید بگویم آیا
و اگر بگویم
مرا از این لباس پرنده‌ها بیرون می‌آوری؟

اینجا
چمباتمه زدن در این جزیره
و تماشای مناظر اساطیری و بدیع
لذتی برایم ندارد

با این دو مجنون پوشیده از پر
از آواز خواندن لذت نمی‌برم
از این هم‌خوانی سه نفره‌ی  اشتباه یا با ارزش.

راز را به تو خواهم گفت
فقط به تو
نزدیکتر بیا.
این آواز

فریادی برای یاری است: کمکم کن.
فقط تو
فقظ تو می‌توانی
که یگانه‌ای

سرانجام. افسوس
آوازی ملال‌انگیز است
اما همیشه کار می‌کند.