خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

این گلوله‌ی محتاطانه پرداخته شده
از توده‌ی سنگین سنگ معدن
تا دانه‌ا‌ی بی‌رحم
در چند کشور و
در چند کنار.

این گلوله‌
این حیوان وحشی
این پیامبر سیاه مرگ
که به خاطر می‌سپارد هر حرف نام مرا
دنبال می‌کند اجدادم را
تعقیب می‌کند سایه‌ام را.

این گلوله که به دنبال من می‌گردد در جهان
که رخنه می‌کند به خوابم
که خود را در هراس من دفن می‌کند
بی‌دلیل، بی‌پرسش، بی‌رخصت.

دانه‌ا‌ی که به ندرت در مسیرش
تا مقصدش،
از برق لوله‌ی تفنگ
تا جمجمه‌ی شکسته
همین گلوله از دستانی ناشناس
از چشمی نامرئی
که می‌خواهد نفس برباید از تنم
وقتی پیدا کند مرا
و پنهان شود زیر پیشانی‌ام
هیچ‌کس را
دیگر
نخواهد کشت.

 

بیشتر
تنها با خویش.

چنان گلی که با عطرش
چنان آبی که با ژرفایش

چون ماه در غره و سلخ
چون کشتار در کنام سنجابان
چرا جان می‌دهم این‌سان
در حلقه‌ی بازوان شیرینت؟
چرا می‌میرم
از عشقی سرخوش و بی‌تحقیر
و چرا زندگی می‌کنم
با اندوهی خاموش؟

سکوت، چنان که پیش از آفرینش.
دود از سقف‌ها بیرون می‌زند.
با نجوایی قناس
هراس به پایین می‌خزد.

بازو-شکسته
سایه‌ی سنگینش.
ساعت‌ها طبل می‌زنند
روز را در آرواره‌هاشان می‌کوبند.

برف می‌بارد بر ابروهامان
بی‌زحمت و راز
منقار برج‌های تنگ
نوک به ابرها می‌زنند.

هنوز می‌چکد
در رویایی
از آغوش‌های جداافتاده.
چرخ بی‌رحم
چه‌کسی تو را به عقب بر می‌گرداند؟

آه دوروتئای زیبای من
در شب‌هایی چنین، شعری زاده نمی‌شود
در شب‌هایی چنین، گل‌های شر می‌رویند
همان قدر وحشی و سبز
که چشم‌های تو.
نه، نمی‌جوم طره‌ی بلندت را
گیس گلابتونت را.
امروز دوروتئای زیبا، دیده‌ام
چگونه پولاد زندگی
به خود می‌پیچد در سخت‌ترین دست‌ها.
در طالع موهوم ستارگان
که می‌درخشد در چشمان آدمیان
نومیدی را شناخته‌ام
و شعر را.

از این‌روست که نمی‌خواهم.
چنین است که نمی‌توانم
شعری را بشکنم
مثل قایق کوچکی
بر نوک تیز پستان‌هایت
ژرف زیر سطح شب‌هایت
شب‌هایی تاریک‌تر از گیسوانت.

نگاه کن، میلیون‌ها هم‌خون
زمین را شخم می‌زنند
کشت می‌کنند
آبیاری می‌کنند
و در نهانی‌ترین حفره‌ها‌
درست بالای قلب‌هاشان
گل‌های خیر
نشسته‌است.

دهان من با دهان تو، پر.
دست‌هایم با دست‌های تو، پر.
هق‌هق‌ات نجوا می‌کند در جمجمه‌ام
مثل باد در شکاف.

ببخش، دیگر ببخش. تمام شده‌است
شرم، تیغ تیزش را از من بیرون کشیده‌است.
در لحظه‌ای چنین یگانه
به ناچار صلیبی را دیدی
که من بر دوش می‌کشیده‌ام.

و چنین با حرارتی پنهانی
امیدی محجوب
در رویاهایمان گرممان می‌کند
هرکه با تو بگوید که فراموشش کن
از امید حقیقی‌تر است.

نزاع را پایان می‌دهد
روزی
که چکش می‌کوبند در حواس
همان‌گونه که آغازش کرد.
از لب‌ها
کف کلمات تلخ را می‌لیسد
از صورت
از آتش اشک‌های تو.

پس این است عشق:
اسکنه‌ی مجسمه‌ساز.

و سنگ، که در تمام زندگی‌اش
حتی یک کلمه بر زبانش نرفته‌است،
ناگهان
زیر آواز می‌زند.

زیر دستان من
پستانهای کوچک تو
نفس نفس می‌زنند
انگار دو گنجشک بر زمین افتاده اند

جم که می خوری
صدای به هم خوردن بالهایی را می‌شنوم
که سقوط می‌کنند

زبانم بند آمده از تماشای تو
که در کنار من بر زمین افتاده‌ای
که مژگانت
ستون مهره جانورانی کوچک و شکستنی است

می ترسم از وقتی
که دهان باز می‌کنی
و مرا صیاد صدا می‌زنی

وقتی مرا نزدیک می‌خوانی
و می‌گویی
تنت زیبا نیست
دلم می‌خواهد
چشمان و دهان پنهان سنگ
وَ نور و آب را احضار کنم
تا علیه تو شهادت دهند.

آنها را می‌خواهم
تا از عمق صندوقچه‌‌هایشان
به تو تسلیم کنند
قافیه لرزان چهره‌ات را.
وقتی مرا نزدیک می‌خوانی
و می‌گویی
تنت زیبا نیست
دلم می‌خواهد تنم و دستانم
آبگیرهایی شوند
آیینه نگاهت، لبخندت.

تنم در خانه است و دلم به سفر می رود
چه کسی می تواند بگوید این درست است یا غلط، خوب است یا بد
زندگی وقتی ارزش دارد که نور را می بینیم
درخت پرشکوفه و ابرهای سیمین سپیده دم را