خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

 تمام روز را کار کرده ام

حالا خسته

صدا می زنم " کجایی "

جوابی نیست جز جنبش شاخه های بلوط در باد

سوت و کور است خانه

خورشید روی کتاب های تو می تابد

روی  قیچی و انگشتانه ای که تازه زمین گذاشته ای

 آنجا نیستی اما

و من ناگهان تنهام

کجایی ؟  در به در دنبال توام

آنگاه می بینمت

ایستاده ای  زیر شاخه شکوفه های زبان در قفا

با سبدی از گل های رز در دست

سردی  ، مثل نقره

و می خندی

  خیال می کنم ، ناقوس ها را می نوازند

 می گویی گل های صد تومانی را آب بدهم

که شاخه های تاج الموک زیادی بلند شده است

که کاملیا ها باید سبک شوند

تمام این ها را می گویی

اما من به تو می نگرم ، با قلبی از نقره

شعله های سپید ِ قلبِ صیقلی ات

زبانه می کشد زیر طاق آّبی زبان در قفا ها

و من مشتاقم در دَم زانو بزنم

مقابلت

آنگاه تمام ما ،  صدایی می شود بلند ، سرخوش می خواند چون مناجاتی با نوای ناقوس ها

 از کنارت که می روم

زمین نفس های آخرش را می کشد

مثل کوبشی رو به سکوت

تو را می خوانم ، پیش چشمان ستاره های آویزان

داد می زنم سرِ حواشیِ باد

عبور می کنند تُند و تُند ، خیابان ها

یکی پس از دیگری

می گیرند تو را ازمن

و چراغ های شهر چشمم را می زنند

نمی گذارند بینمت باز

چرا باید ترکت کنم چرا

برای خود زنی با لبه های تیز ِ شب آیا ؟

شهر به چشمم خالیست حالا که نیستی تو

برهوتِ خیابان های غم انگیز ، جایی که دیوارهای متروکه

هیچ میلی را مستور نمی کنند : غروب می کند خورشید

خوفناک ، مبدّل ،  آندم که ژرفای تابانش

پاشیده روی صورتک های سپید مدفون درون دالان های سنگ.

زوزه ی موتور ها ،  آمیخته

با صدای بازی بچه های کوچه ، دراین فاصله می پیچند

محو می شوند اما زود ، در مویه های مدید .

آخر، ارضای کدام نیاز به زحمتش می ارزد ؟

در حیرتم

که دیگران دوباره باز راه های رفته را می روند

بیزارم از شوقشان به  هر آنچه دارند

گله های اشباحی که تکرار می کنند

روال های کهنه را .  تنهایم ،  می دانم

 روزها

هنوز زاده می شوند

 و جهان

 پرکرده  جای خالی تو را

 اولین بار که با یه دختر بیرون رفتم،
دوازده سالم بود
سردم بود، وزن دو تا پرتقال تو جیب کتم
منو پایین می‌کشید
آذر ماه بود.  یخ زیر پاهام می‌شکست
نفسم یه لحظه جلو چشمم بود
بعد دیگه نبود.
داشتم می‌رفتم سمت خونه‌اش،
خونه‌ای که چراغ ایوونش شب و روز، تو آفتاب و بارون،
همیشه زرد و روشن بود.
یه سگ انقدر بهم پارس کرد تا
اون اومد بیرون، دستکشا رو
دستش کرد، صورتش
از سرخی رژلبش روشن بود.  من بهش خندیدم
دستمو گذاشتم رو شونه‌ش وُ از خیابون ردش کردم
از پارکینگ ماشینای اسقاطی، از کنار درختای تازه کاشته
بعد نفسامونو جلو فروشگاه دیدم
رفتیم تو، با صدای زنگ کوچیک بالای در، سر و کله خانم فروشنده
از وسط قفسه‌ها پیدا شد.
چرخیدم سمت آب‌نباتا
که مثل صندلیای ورزشگاه ردیف شده بودن،
ازش پرسیدم چی می‌خواد،
تو چشماش نور بود و کنج لبش خنده.  دست کشیدم
رو سکه‌ ته جیبم،
اون شکلات رو برداشت،
قیمتش بیشتر از سکه من بود اما من هیچی نگفتم.
اول سکه رو درآوردم، بعد پرتقال رو
هر دو رو بی‌صدا گذاشتم رو پیشخون مغازه
سرمو که بالا آوردم، خانومه یه نگاه به چشام انداخت
و خیلی خوب فهمید قصه
چیه.
            بیرون
چند تا ماشین با سر و صدا رد شدن
مه مثل یه کت کهنه
بین درختا آویزوون بود.
من دست دخترکمو گرفتم و تا دو تا کوچه انورتر
ولش نکردم
بعد دستشو ول کردم
که بتونه شکلاتشو باز کنه
خودمم پرتقالو پوست کندم،
رو پس زمینه خاکستری آذر ماه،
پرتقال رنگ نور بود
اگه کسی از دور نگا می‌کرد
به خیالش می‌رسید
دارم تو دستام آتیش روشن می‌کنم.

در سانتیاگو در شیلی

روزها به شکلی پایان ناپذیر طولانی اند:

چندین و چند ابدیت در یک روز.

مثل فروشندگان دوره گرد جلبک های دریایی

سوار بر قاطرها:

دهن دره می کنی – و باز دهن دره می کنی.

با این وجود، هفته ها کوتاه اند،

ماه ها به سرعت می گذرند،

سال ها پرواز می کنند.

سال ها پیش، در زمان گردش

در انتهای خیابانی غرق در شکوفه های اقاقیا

از دوستی که همه چیز را می دانست

شنیدم که ازدواج کرده ای.

گفتمش که آخر

چه دخلی به من دارد.

من هیچگاه تو را دوست نداشته ام

  - تو خود بهتر می دانی  -

اما هر بار درختان اقاقیا شکوفه می دهند

- باورت می شود؟ -

همان حسی را دارم

که وقتی تیرشان به هدف نشست

با خبر دل آزاری

که تو با دیگری ازدواج کرده ای.

هر بار که بر می گردم

به میهنم

پس از سفری طولانی،

اول کار که می کنم

پرس و جو درباره کسانیست که مرده اند:

تمام آدمیان قهرمانند

به صرف عمل سهل مردن

و قهرمانان ما را آموزگارانند.

و دوم،

درباره زخم خوردگان.

تنها آنَک،

وقتی این آیین کوچک تمام می شود،

برای خود طلب می کنم حق زیستن را:

می آشامم، می خورم، می آرامم

چشم هایم را می بندم که روشن تر ببینم

و کینه توزانه می خوانم

ترانه ای از تغییر قرن را.