خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

 

به من گرسنگی بدهید

شما ای خدایان که نشسته‌اید وُ

به امورات جهان سامان می‌بخشید.

به من گرسنگی، درد و عسرت بدهید،

رسوا و سرشکسته برانید مرا

از دروازه‌‌های زر و شهرت،

به من گرسنگی بدهید، سخت و جانفرسا

 

اما برایم باقی بگذارید عشقی کوچک،

صدایی که در پایان روز با من سخن بگوید،

دستی که در تاریکی اتاق لمسم کند،

و این تنهایی طولانی را برهم زند.

در غروبِ حالاتِ روز

خورشید که پایین می‌رود و در تاریکی تمام می‌شود

از میان سواحل سایه که هر لحظه به هیاتی تازه‌اند،

ستارهٔ کوچک و سرگردان مغرب

به زحمت راهش را به جلو باز می‌کند.

بگذارید آن هنگام کنار پنجره باشم،

غروب حالات روز را تماشا کنم

منتظر بمانم و بدانم که می‌آید

عشقی کوچک.

اگه کاغذ این شعر انقدر مچاله و چروکه
اگه کاغذ این شعر این‌طور چرک و پر از لک و لوکه
اگه کاغذ این شعر می‌گه من هزار هزار بار بازش کردم
تا خیالم جمع شه اون چیزی که نوشتم درسته و سرجاشه،
همه‌اش واسه اینه که سالهاست دارم دنبال تو می‌گردم
می‌گردم که پیدات کنم و این شعر رو بذارم تو جیبت.  
شب که از نیمه بگذره می‌فهمی  تمام این هدایای کوچیک دلتنگی رو
انگشتایی بی‌قرار کادو کردن.
من فقط دلم می‌خواد بدونی
می‌خواستم این کاغذ انقدر به من نزدیک باشه
که وقتی ته جیبت پیداش می‌کنی
هنوز از گرمای تن من گرم باشه.

 

در نهایت

تنها کسی که می‌خواهم دل به دلش بدهم

تویی

 

تو تغییر نور را در آسمان تماشا می‌کنی

من چشمهای تو را

چطور، در شب تابستان

نت‌های اسرارآمیز از گلوی چند پرنده به صدا در می‌آیند

به تاریکی می‌خورند و همان جا که هستند می مانند،

اما پس از آن هم، تا مدتها موسیقی همچنان ادامه می‌یابد؛

چطور در من حرکت می‌کنی تا وقتی سکوت خود به حرکت درآید

صریح و دقیق مثل نتها،

چطور متوقف نمی‌شوند، موسیقی مثل آب

راهش را پیدا می‌کند؛

چطور خیال می‌کنیم آنچه‌ آغاز کرده‌ایم متعلق به ماست،

چطور به این زودی از میدان به در می‌رود،

زندگی‌های دیگری گلوی هوا را صاف می‌کنند

تا وقتی زیبا و دگرگون شود؛

چطور دگرگون شده‌ام از تو و دگرگونت کرده‌ام

چطور پر اشتیاق گلو  باز می‌کنیم برای آواز،

چطور موسیقی ما را به هم زنجیر می‌کند،
اما آواز در شب تابستان را نه،
چطور موسیقی می‌شکند و متوقف می‌شود،

چطور زبان ما می‌گیرد اما نتها همچنان بالا می‌روند، از ما می‌گذرند،

چطور در سکوت خود را کامل می‌کنند

و سکوت ما را کامل می کند، ساده مثل آن چند نت

که در شب تابستان به تاریکی پاسخ می‌دهند و خاموش می‌شوند.

خواب و بیدار

تنم به سوی تن تو کشیده می‌شود

خواستن تو پارویی بلند است

که دوباره و دوباره

در باران سیاه شب فرو می‌رود.