خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

به اسپانیایی نجوا می کند که دیگر زمانی نمانده است.

صدای داس هایی که گندم ها را می زنند،

درد ترانه ای صحرایی در سالوادور.

بادی که زندان را در می نوردد، محتاط

مثل دستان فرانچسکو، در آن داخل، در حال لمسِ

دیوارها وقتی که گام بر می دارد،

همان نفس همسر اوست

که هر شب به درون سلول می لغزد،

وقتی تصور می کند دستانش در دستان اوست.

چه سرزمین کوچکیست.

بلایی نیست که یک آدم بر سر دیگری نیاورد.

آوردنِ تصویر، دیوار، باد

گل، شیشه، برق روی چوب،

و زلالیِ نابِ سردِ آب

به دنیایِ سختِ پاکِ شعر

رهانیدن از مرگ، پوسیدگی و ویرانی

و گاهِ راستینِ بینش و شگفتی

و باقی نگه داشتن در دنیای واقعی

حرکت واقعی دستی را

که میزی را لمس می کند

چیزهایی پیدا کردم

اما باز پراکنده اشان می کنند

در مسیر بادهای چهار سو

به محض آنکه بمیرم

ابزار آلات قدیمی

صدف ها و گیاهان فسیلی

کتاب ها، عروسک های شکسته

کارت پستال های رنگی

و تمام این کلمات

که پیدا کردم

کلمات ناتمام

کلمات ناکام من

ترانه ای می خوانم

از زیبایی آتن

بدون بردگانش

از دنیایی آزاد

از شاه ها و ملکه ها

از آن باقی به جا مانده ها

از  گذشته ای دلبخواه

از زمین

بدون شمالی نوک تیز

یا جنوبی در اعماق

بدون پرده های پوشیده

یا دیوارهای آهنین

از پایانِ

جنگ سالاران و زرادخانه ها

و زندان های ترس و بیزاری

از دشت هایی که درخت می روید،

میوه می دهد

بعد از باران های جان افزا

از خورشیدی که ندانستن را پرتو می افکند

و ستارگانی که خبر می دهند

از شب های ناشناختگان

ترانه ای می خوانم از دنیایی

که دوباره شکل گرفته است

به یگانه ام، آنیا

آن شب زن گریه کرد، اما نه برای آنکه مرد بشنود.

راستش گریه زن نبود که مرد را بیدار کرد.

صدایی دیگر بود؛ صدایی واضح تر.

و این شرم میان خواب و بیداری.

تمام روز هیچ نشانی از اشک نبود،

و باز در شب، زن تلاش می کرد

تا بیصدا ناله کند.

آن شب زن گریه کرد، اما نه برای آنکه مرد بشنود.

و مثل تمام شب های دیگر:

زن در نزدیکیش دراز کشیده بود،

                                             اما مرد

فقط شوخی نسیم را می فهمید،

                   ضربه های شاخه ای به روی سقف.

صدایی واضح تر.

تاریکی بیرون در اندرون خودش چرخ می زد:

نه بادی، نه شیشه پنجره ای، نه جیر – جیر درخت بلوطی

گفته بود: «او گریه می کند، نه برای آنکه تو بشنوی.»

غیر قابل لمس بودند آن عزیزان در دسترس،

چه نزدیک بودند، اما در حصر،

چه دور بودند برای تماسی، نوازشی

بر شانه ای لرزان.

چقدر واضح تر.

و مرد دستی نکشید – از سر شرم، از سر ترس

که لطف اشک هایی را ضایع نکند

که می گفتند:

«راحت بخواب. این صدا تو را بیدار نکرد.

بادی بود در بیرون،

بی تفاوت تر،

واضح تر.»

به باربارا

بانوی مقدس من، پر از گناه،

در قاب رویا به سان آیینه ای شکسته،

شب شرجی، سنگ خارای ستارگان بر دوشت،

و این وحشت، جاودانی – مثل خودت.

بانوی مقدس من، آبستن گناه،

این ها خطاهایی نیست که اشک کم بیاورد،

شب به سان حیوانی در آشیان وحشت،

شبی که هماره به یاد می آورد.

دهان، تلخ و خشک، طنین می افکند،

جوانان سوخته را دنبال می کند،

 چشمانی تهی در آتش -

کره ای زرین.

چگونه باید به دامان خیال پناه ببرم؟

با مرگ ایمانم را حفظ کنم؟

من تلالو تو اَم که غرق می شود

در دریاهایی که می گردند مثل زمین.

بانوی مقدس من، چگونه از شب رهایم می کنی؟

لبانت، خاموش، باز می آورند آن کودک را،

می گذارند دوست نداشت رویاها، آبشارها، و گل ها

که می گردند درون مرا؟

کاری معصومانه بکن، فرا بخوان

بادهای سردی را که از جام هایشان

مایعی شرربار فرو می ریزند.

باز همین امشب، بیدار می شوم

پیش از آنکه بالغ شوم

در آیینه اشک های تو.

بیست و هشت مارس هزار و نهصد و چهل و دو

بقایای ستاره ای گرفتار شد میان موهایت

تکه تکه شد مثل پوست گردو

ستاره ای که نورش را قبلا کشف کرده بودی

یک میلیون سال پیش

درست در زمان تولدِ

نخستین بچه کوچک چینی

  «چینی ها تنها کسانی هستند که نمی ترسند

  از آن اشباح

  که هر شب از منفذهایمان بر می خیزند.»

افسوس که ستاره

نتوانست سینه هایت را بارور کند

و پرنده فانوس نفتی

چنان به آن نوک زد که انگار به پوست گردو

نگاه های کوتاه من و تو جا ماند در زهدان تو

نشانه ای آینده، فروزنده از تکثیر.

1927

فکر می کنم هر از چند گاه نگاهمان می کنند

از روبرو، از عقب، از دو سو

چشمان کینه توز مرغ ها

وحشتناک تر از آب گندیده سرداب ها

زناکار به سان چشمان آن مادر

که بر چوبه دار جان داد

بدسگال به سان جماع

به سان همان دَلمه ای که لاشخورها فرو می دهند

فکر می کنم باید بمیرم

با دستانی مدفون در گل و لای جاده ها

فکر می کنم اگر پسری از من به دنیا آید

تا ابد می ایستد به تماشا

حیواناتی را که در ساعات آخر بعد از ظهر

نزدیکی می کنند

1927