خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

آری، همه‌چيز اين‌جاست. همه چيز کامل  و سرجايش، خاموش و درخشان فرزانگیِ بی‌غبارِ برآمده از انسان، نان و کتاب‌ها نه، نه‌حتی رشته مویی که خودنویس‌ات را لک کند مجبور نیستی آن را با آستين‌ات خشک کنی خوب می‌دانی که در انبار شراب فقط شراب نگه می …

بهارِ بی‌محل. چنان بهار مشکوکی که نخستين جوانه‌هایش، تردیدهایش بودند. می‌ترسیم اگر که عطسه‌ در سردخانه یعنی برف و يخبندانِ بيشترِ راه، چطور می‌توانيم خورشيد آزرده و خسيس را آرام کنيم؟ بی‌آزادی فقط در آغاز دل، سنگینی می‌کند. چيزی از دست می‌رود، در کمرگاه‌ و شکم …

آن‌چه از شاعران به جا می‌ماند هميشه از زمان، گناه و تبعيد زخم خورده‌است. صادق‌ترینشان ناشناس‌ترين، خاموش‌ترين و عاشق‌ترين چیزی به تو تحميل نمی‌کند: نه با تصويرش نه با تمسخر و تسلی، نه حتی با عشق در حضور، او در غیاب است. و پيکاسو، وقتی آدم …

به کودکان می‌اندیشی: به این‌جا و اینک‌ِشان همه‌چیزِ حال، بی‌اندیشه‌ای به کی و کجا… «کجای تماشای خود در آینه خوب است؟» آن‌ها می‌پرسند، فقط برای این‌که هنوز عاشق نشدند بله، فقط کودکان به همزادی نیاز ندارند. رای

هرگز بر ترک اسبی سوار نشدم و هرگز اسبی را با الاغ تاخت نزدم پیاده بودم همیشه و هنوز می‌گویی: صریح باش! صراحت، آری. ولی کلمات دست برنمی‌دارند از جستجوی جان‌اش که بی‌‌تردید جاودانه‌است کلمات، تکان نمی‌خورند نمی‌خواهند تکان بخورند جر آن‌که جنون مجبورشان کند.

جانم ملول است، آه، ای امید! تاب انتظارم نیست از این بیش. قدم‌رو، بر سکو چنان به بی‌صبری که انگار فقط قطاری می‌جویم سریع‌السیر. تنها زنان می‌دانند راه و رسم انتظار را چون همیشه دیر می‌رسند سر قرار. جانم ملول است آه، ای امید.

انحطاط ما ریشه در احساس سیری دارد. در میانه‌ی شادکامی سیاهی سیاه‌تر خواهد شد ولی دور گلوی تراژدی سیاهی به سفیدی سوسن است مثل گریبان شکسپیر.

خارش دیواری پاییزی، خراشیده تا خون بیشه‌ی خزنده… چه شگفت است که تو، یک شاعر چک، گدایی نمی‌کنی… ولی، اعتماد به انسان چون ناباوری به خداست در آن‌حال که هنوز معجزه‌‌ای را انتظار می‌کشی