بایگانی نویسنده و مترجم: کلارا خانس

پس آن‏گاه عشق در شعر باز مى‌‏گسترد پس از سپید ِ سکوت ناب و دست ناخورده هم‏چنان به رغم ِ سنگ‏چین ِ نااستوار ِ خویش: آذرخشى بى‏‌پایان که ابر ِ مرگ را مى‏‌راند و از افق ِ در دسترس از حقیقت و زیبایى بى‏‌زوال ِ هشیوارى پرده برمى‏‌گیرد.    

رُزهاى دمشق که در ظلمات دایه‏گان ِ پرتو ِ نوراَند و آینه‏‌داران ِ هاله‏‌اند و شباهنگام با آتش ِ برف ِ خویش مرا پاس مى‏‌دارند محتاله ماه در محفل ِ زیتونُ‏‌بنان سکوت را عریان مى‏‌کند و نام ِ معشوق را با شاخسارها در میان مى‏‌گذارد.

در مرزهاى هوا هیاهویى سرخ اخطار مى‏‌شود بادها آغوش ِ مرا مى‏‌انبارند و به دستان ِ من هجوم مى‏‌آرند جوانه‏‌هاى وزش ِ آن‏چه در کویر حتا سرسبزى از سر تواند گرفت.    

درخت ِ مجروح به عطر خویشم درمى‌‏پیچد. اى هذیان ِ دلپذیر که ستاره‏‌گان را به سرگیجه مى‏‌کشى! شعله‏‌یى دود ِ لالایى ِ رؤیاها را اغوا مى‌‏کند، دلم بیدار مى‌‏نشیند گرچه خود در خواب‏‌ام.

ستاره با خون‌‏اش آلاله‏‌یى را شکل مى‏‌دهد که پرتوهاى آفتاب را خلاصه مى‏‌کند تا به غارت برد در خود تا آه ِ واپسین هنگامى که شفق فراز آید.    

بارانى از شکوفه‏‌هاى گیلاسْ‏‌بنان مى‏‌چیند در هوا این میغ ِ درخشان را تا به هیأت ِ چشمانى درآید که آرزومند ِ آنیم. جسم ِ صدا کرنش‏‌کنان واپس مى‏‌نشیند هم در آن حال که ما در سکون به قلمرو ِ نورى پا مى‌‏گذاریم که به زبان ِ آذرخش سخن مى‏‌گوید. و خود در چنگال ِ فراموشى باقى مى‏‌مانیم.    

آن جا که دلارام مى‌‏نشیند فضا از نشانه سرشار مى‌‏شود، لمعانى رنگینْ‏‌کمانى که فریاد را اهلى مى‏‌کند به دستى از بلور از هر چیزى تا نهایت ِ عریانى‌‏اش گوهرى مى‌‏تراشد، و همه چیزى نیز در سرگردانى ِ خویش نگه‏‌ مى‏‌دارد و مسحور مى‏‌کند پرچین ِ هوا را که زمان در آن خود را به زیبایى تفویض مى‏‌کند.  

همه چیزى آشکارى‌‏ست بر دریاچه‌‏ى پیشانى‌‏اش آینه‏‌ى سکوت ِ سنگین ِ او بودن. سرودى شادمانه را به آواز گلو برمى‌‏درم تا شفافیت ِ مطلق ِ زایش ِ آغازین را به تماشا نشسته باشم.

از زیبایى بازمى‌‏پوشد ادوار ِ زوال‏‌ناپذیر را. به هنگام ِ برودت در دل ِ خاک سرمست مى‏‌کند هیاهویش را. دربه خودآیى بهاران مژگان‏اش در علف بازمى‌‏گشاید و کشتزاران را لبریز مى‏‌کند.

اگر دریا فراز آید بدو خواهم گفت بازگردد با مغاک‏‌اش. تن‏‌ام به لطف ِ خیرى که بر من دست گشاده در مراقبه است. بستر ِ عفیف ِ شط در مقطع ِ عشق.