بایگانی نوشته‌های جوزپه اونگارتی

نهان در مهی غلیظ
آنجا رودی شاید نطفه می‌بندد.

گوشم به آواز پریان آب‌هاست…

رفتم و رفتم
تا آب حیات عشق را یافتم و
در چشمان هزار‌ و‌ …

در بندِ چیزهای فانی‌ام

پس چرا خدای را …

اِتّور سِرّای مهربان
شعر
انسانیت است
خود زندگی ست،
گل می‌کند از واژه‌ها
هذیان‌هایی …

گورها ناپدید می‌شوند.

گود، ژرف و
سیاهی محض
از این ایوان تا گورستان.

آمده …

در سراشیب سبز جنگل
به رنگ مبل‌های راحتیِ مخمل
تنها درکافه‌ای پرت‌اُفتاده
چرت می‌زنم…

نامش
محمد شهاب
از تبار
امیران کوچ‌نشین،
خودکشی کرد
چرا‌که دیگر وطن نداشت
به …

ستاره، تنها ستاره‌ی من
در فلاکت شب، تنها
برای من، تنها، می‌درخشی،
در تنهایی‌ام …

به تمامی شب

کنار پیکر رفیق کشته شده‌ام
دراز کشیدم.
صورتش رو به قرص …

و این شب خواهد گذشت…

این انزوای در گردش،
تردید سایه های سیم تراموا…

آنسان که برگ برگ درخت
به هنگام خزان .…

۱ حالا می‌توانم دست‌های مومن‌ات را ببوسم تنها اگر بخوابم و رویا ببینم … …