بایگانی نویسنده و مترجم: ژان کوکتو

  خدا را بیدار نکنید به خوابی عمیق فرو رفته است رؤیای او منم اگر بیدارش کنید، خواهم مرد

صد سال خوابیده بودم. شاهزاده‌ای سوار بر اسبِ سفید آمد زیبا بود و ساده و راستین و توانمند اما مرا از آن خواب جادویی بیدار کرد نمی‌توانم بگویم چگونه

دوست نمى‏دارم به خواب اندر شوم شباهنگام كه چهره‏ى تو بر شانه‏ى من است كه در انديشه‏ى آن مرگم من كه، بارى، خواهد آمد تا به خوابى جاودانه‏مان فرو برد. من بخواهم مُرد. تو بخواهى زيست. و اين است آن‏چه خوابم از ديده مى‏برد. اين خود آيا هراسى ديگر است؟ روزى كه ديگر زير گوش ِ خويش بنشنوم نفس تو را و قلب تو را. شگفتا! اين پرنده‏ى پُر آزرم كه چنين بى‏خيال برخود خميده آشيانه تهى خواهد نهاد آشيانى كه در آن، جسم ما برمى‏آسايد: جسمى يگانه، با دو جفت پا و دو سر. خرّمى ِ عظيمى از اين دست - كه سپيده‏دمان به پايان مى‏رسد - ادامه مى‏توانست يافت تا فرشته‏يى كه وظيفه‏دار ِ بازگشودن راه من است از سنگينى ِ بار ِ سرنوشتم بتواند كاست. سبكبالم، من سبكبالم زير بار اين سر ِ پُربار كه به جسم من ماننده است و به رغم آواز خروس، در پناه من كور و لال و ناشنوا به جاى مى‏ماند. اين سر ِ جداشده‏يى كه به دنياهاى ديگر سفر كرده است بدان جاى‏ها كه قوانينى ديگر حكومت مى‏كند، غوطه‏ور ِ خواب ِ ريشه‏هاى پُر از عمق، دور از من، در بر من! آه چه مشتاقم همچنان كه چهره‏ى تو را با دهان خواب آلودت بر شانه‏ى خويش دارم تنفس گلوگاه جان‏بخشت را تا آستانه‏ى مرگ از پستان‏هايت بشنوم!