از این پس، گونهای اشتیاق با نشانی شگفت را شعر خواهی نامید، رد و امضایی که پراکندگیاش را هر بار از آنسوی لوگوس تکرار میکند… هر شعر یک حادثه است، هر شعر به روی زخمی گشوده میشود اما خود آنچنان زخمی نمیزند. تو وِِردی را که در سکوت میخوانی شعر خواهی نامید. زخمِ بیصدایِ تو، که با تمامِ وجود میخواهم …