بایگانی نویسنده و مترجم: پیمان غلامی

خوش آمدگویی به گلها:
نرگسهایِ زرد
تعمیده شده در روغنِ زرد،
یاسِ بنفشْ هرزه-وار به هوا زبانه میکشد،
گردنبندهایِ اقاقیا
قوس میگیرند به سمتِ مادرانِ ماگنولیا،
شکوفه هایِ گیلاس پرّه هایی تیز هستند،
کوکبهایِ یخی چون شاشِ گربه زننده اند،
زنبقهایِ دره اند
زنبقهایِ خز،
زنبقهایِ پَر،
زنبقهایِ بال،
زنبقهایِ پوست،
و کمی رُزهایِ ازدست رفته یِ آمریکایی،
و همه شان خیلی خوشبو هستند
و من با خوشیِ مغزدارِ زمینیشان درگیر شده ام.

خوشآمدگویی به گلها:
یک بغل شیرخوارِ عسل
و گلِ تاج الملوک،
چاقوهایِ سرخ دسته یِ قلم مویِ نقاشیِ هندی
زمینهایِ گلِ مروارید همان مردم هستند
که به من خیانت کرده اند،
گِرگِرها خودشیفته و بی عاطفه اند،
اورکیدها زبانهایی هستند که خوابیده اند،
سنبلها آوازهایِ خودکشی اند،
گلهایِ کاغذیِ انبوه و شهوتران
شعله هایی هستند که آنچه نمیسوزد را فرا میگیرند،
خوشه یِ بزرگِ هزاران رُزِ سرخ
همه یِ آن مردمی هستند که به آنها عشق ورزیده ام،
به بینی ام ضربه بزن با ساقه یِ رُز،
که خشخاشها کیسه هایی دارند
که با نشئگیهایِ مخدری سرشار گشته اند،
میناهایِ طلایی گلبندی از جمجمه ها هستند.
بسویِ مرگ میروم
با کمالِ میل،
با همان راحتی و سعادت
درست وقتی سرم را میگذارم
رویِ سینه یِ معشوقه ام.

خوشآمدگویی به گلها:
سومین دسته گل اوج گزارشِ جنایتهاست،
ناقوسهایِ دیژیتال،
گلی آفتابگردان مچاله میکند سرش را در آغوشم
و خیره میشود به آسمان،
شاید تمام حشراتِ سیاهِ کوچولو
که میخزند از گلِ صدتومانی
پسران و دخترانِ من در زندگیهایِ آینده باشند،
بسته هایِ عظیمی از نور
تشعشع میکنند سفید، قرمز، آبی
سوسویی هم مرکز،
زرد، سبز
ستایشی شگرف،
جهان فقط سببِ خنده ام میشود.

ادامه‌ی مطلب

پُر میکنم آنچه خالی ست

خالی میشوم از آنچه پُر است،

سبک

همچون بدن،

سبک

همچون تنفس.
 

تو باعث می­شوی

قلبِ من

گرم شود،

می­خوابانم سرم را رویِ سینه ­ات

و احساس رهایی می­کنم،
 

پُر می­کنم

آنچه خالی ­ست

خالی می­کنم

آنچه پُر است،

پُر می­کنم آنچه هست

خالی، خالی می­کنم

آنچه پُر است،

پُر می­کنم آنچه خالی­ ست، خالی می­کنم آنچه پُر است، 

پُر می­کنم آنچه خالی­ ست، خالی می­کنم آنچه پُر است.

 

خدایگانی

که می­شناسیم

ما هستیم،

خدایگانی

که می­شناختیم

ما بودیم.

 

تو را نفس میکشم

با چشم­هایم،

تو را می­بینم

با گوش­هایم،

تو را حس می­کنم

با دهانم

تو را مزمزه می­کنم

با بینی ام،

تو را می­شنوم

با زبانم،

از تو می­خواهم بنشینی

درونِ قلبم،

و بخندی.

 

واژه­ ها از صدا می­آیند،

صدا از عقل،

عقل از پوچی،

 

آرمیدگی ­ای ژرف

در کمالی شگرف.

 

جهان فقط سببِ خنده ­ام می­شود.

شاید صدا و نور همچون دشمنان برپا و ظاهر نشوند،

شاید می­شناسم همه­ یِ صداها را همچون صدایِ خودم،

شاید می­شناسم همه یِ نورها را همچون نورِ خودم،

شاید بی ­اختیار می­شناسم همه­ یِ پدیده­ها را همچون خودم،

شاید طبیعتِ اصیل را بازمی­شناسم،
 

نه ساختگی با ذهن،

تهی

آگاهی ای عریان.

ادامه‌ی مطلب

ادامه‌ی مطلب