بایگانی نویسنده و مترجم: هارولد پینتر

روز آغازی ابری خواهد داشت.
سردِ سرد.
اما همینجور که روز به پیش می‌رود
خورشید به در خواهد آمد.
و بعد از ظهرِ خشک و گرم.
در شب، ماه خواهد درخشید
و روشنِ روشن.
ذکر این نکته ضروریست
که بادهایی شدید خواهد وزید.
اما در نیمه شب، فروکش خواهد کرد.
هیچ اتفاق دیگری نخواهد افتاد.
این آخرین گزارش وضع هواست.

دیگر هیچ کلامی‌ نمانده است برای گفتن
تمام چیزی که برای ما مانده بمب‌ها هستند
که از درون کله‌هایمان منفجر می‌شوند
تمام چیزی که مانده بمب‌ها هستند
که آخرین ذره خونمان را می‌مکند
تمام آن چیزی که برای ما مانده بمب‌ها هستند
که جمجمه مردگان را صیقل می‌دهند.

پاریس

 

پرده، سپید، بالا می رود.

او دو قدم بر می دارد و بر می گردد.

پرده ها فرو می افتد.

نور در چشمانش سو سو می زند.

چراغ ها طلایی اند.

کمر بعد از ظهر می شکند در سکوت.

او در زندگی من می رقصد.

روز سپید  می سوزد.

 

1975

 انگشتان نرمی بر گلویم احساس کردم

انگار کسی داشت خفه ام می کرد

 

لبانی سفت همانقدر که شیرین

انگار کسی داشت مرا می بوسید

 

چارچوب بدنم در هم می شکست

خیره به چشمان دیگری می نگریستم

 

دیدم که چهره اش آشناست

چهره ای شیرین همانقدر که سخت

 

نمی خندید، نمی گریید

چشمانش گشاده بود و پوستش سپید

 

من نخندیدم، من نگرییدم

دستم را بلند کردم، و گونه اش را لمس کردم

 

 

* هرولد پینتر، هزار ونهصد وهشتاد و سه اگر بود پینتر، امروز هشتاد ساله می شد ،

و آنَک... به ماه می نگرم.

زمانی من اینجا زندگی کرده ام.

این آواز را به یاد می آورم.

 

و آنَک... اینجا هیچ صدایی نیست.

ماه بر کفپوش نایلونی افتاده.

بچه اخم در هم کشیده.

 

و آنَک... صدای آواز.

در پشتی را باز می کنم.

زمانی من اینجا زندگی کرده ام.

 

و آنَک... در پشتی را باز می کنم.

روشنایی رفته. درخت ها مرده.

کفپوش نایلونی مرده. و آنَک.

 

و آنَک... سیاهی با سرعت دامن می گسترد.

سیاهی با آن وسعت باورنکردنی.

اینک من اینجا زندگی می کنم.

1974