بایگانی نویسنده و مترجم: جان یائو

بیا با من زندگی کن تا بنشینیم   روی صخره‌ها کنار رودخانه‌های کم‌عمق   بیا با من زندگی کن تا میوه‌ی بلوط بکاریم   در دهان یکدیگر و این آیین ما شود   برای سلام گفتن به زمین پیش از آنکه پرت‌مان کند   دوباره به میان برف‌ها و حفره‌های درون‌مان   لبریز شود از ناگواری‌ها   بیا با من زندگی کن پیش از آنکه زمستان دست بکشد از   تنها بالشتی که آسمان تا به امروز بر آن سر …

نقاش‌ها همیشه تصویر زنی را کشیده‌اند
که تن می‌شوید یا شانه بر موهایش می‌کشد
و آن‌جا در کنار او آینه‌ای است.
و تو آن‌جایی، نشسته در وان حمام، پشتت را خم کرده‌ای.
آپارتمان سرد است،
همیشه در زمستان سرد است.
اما تو موهایت را شانه می‌زنی
و برای خودت آواز می‌خوانی.
گمانم یک لحظه‌ دیدم
آن‌چه نقاش‌ها دیده‌اند:
زنی نیمی دل باخته به خود
نیمی دل باخته به جهان.