بایگانی نویسنده و مترجم: آرتور رمبو

به چشم‌اندازِِ پلشت، برازنده است پرچم و نعره‌هایمان صدای طبل‌ها را خفه می‌کند. در قلب شهرها، پلیدترین فحشا را تقویت خواهیم کرد. و قتل‌عام می‌کنیم شورش‌های منظم را. به سوی سرزمین‌های خیس‌خورده و فلفل‌زده*، در خدمتِ هیولاهای استثمارِ نظامی و صنعتی. بدرود اینجا، پیش به‌سوی هرکجا که شد ! ما سربازانِ حُسن‌نیَت‌ایم، فلسفه‌‌ی توحش، از آنِ ماست جاهلانِ راهِ علم و مُحیلانِ رفاه. انفجار برای دنیای پرجنب و جوش. این است رژه‌ی حقیقی. به‌پیش! حرکت! * سرزمین‌های «خیس‌خورده و فلفل‌زده» …

  بازش یافته‌اند چه‌چیز را؟- جاودانگی دریایی‌ست معبرِ خورشید   جانِ دیده‌بان زمزمه می‌کنیم اعتراف را به شب که چنان تهی‌ست و به روزِ آتشین   از رأیِ انسان‌ها از شورِ مشترک آن‌جا که رها می‌شوی و پرواز می‌کنی در آن   زیرا تنها از شما نسیم‌های اطلسین تکلیف می‌دمد بی‌آن‌که بگوییم: سرانجام   آن‌جا هیچ امیدی نیست هیچ جنبنده‌ای علم و صبر عذاب قطعی‌ست   بازش یافته‌اند

  رنگ بخشیدم به حروفِ صدادار: آ: سیاه ، اُِ: سفید، ای: قرمز، اُ: آبی، او: سبز به حروف بیصدا، شکل و حرکت دادم و بر خود بالیدم از این که، یک روز یا شاید روزی دیگر، با ضرباهنگ‌های غریزی، فعلی شاعرانه‌ ابداع کنم که همه‌ی معانی را بدهد، ترجمه‌اش را برای خویش نگاه داشته‌ام در ابتدا این یک تمرین بود. تمامِ سکوت‌ها را می نوشتم، تمامی شب‌ها را، از غیرقابلِ توصیف، یادداشت برمی داشتم. و سرگیجه‌ها را ثابت نگاه …

  خدایا وقتی که دشت سرد است و در روستاهای درمانده, در طبیعت بی‌گل, صدای ناقوسِ نماز, خاموش. کلاغ‌های گرانقدرِ دل‌انگیز را فرمان بده که از آسمان فرود آیند. قشونِ غریبِ بادِ سرد با فریادهای سهمگین به لانه‌هایتان هجوم می‌آورد. شما! بر فراز رودهای بلندِ زرد در جاده‌های کهنِ آهکی روی گودال‌ها, روی حفره‌ها پراکنده شوید و باز, گردِ هم‌‌آیید. بر فراز دشت فرانسه آن جا که مردگانِ پریروز خفته‌اند, گردِ خود بچرخید مگر زمستان نیست؟ در دسته‌‌های بی‌شمار بچرخید, …