بایگانی نویسنده و مترجم: آرتور رمبو

  او موهبت و شفقت است. چراکه سرپناهی آفریده است به روی زمستان کف‌آلود و هیاهوی تابستان. او، آن‌کس که خوراک و شربت گوارا دارد. او که جذبه‌ی مکان‌های گریزان‌پا و لذتِ فرا انسانی توقفگاه‌هاست. او شفقت و آینده است. توان و عشق که گذرش را ایستاده در خشم و ملال نظاره می‌کنیم آن‌گاه که از میان آسمانِ طوفانی و درفش‌های شادمانی می‌گذرد. او عشق است، به‌اندازه و بی‌نقص. دلیلی‌ست شگفت‌انگیز و دور از انتظار و اوست خودِ ابدیت. ماشین …

ادامه‌ی مطلب

A، سیاه، E، سفید، I، قرمز، U، سبز، O، آبی: A، روزی خواهم گفت رازی را که در تولدتان نهفته است A، ژاکتِ مخملِ سیاه، درخشان از هجومِ مگس‌هایی که وزوز می‌کنند بر گردِ تعفنی لاکردار. خلیج سایه: E، سادگیِ مه و خیمه‌ها، نیزه‌هایی از قرن‌ها یخِ افتخار بر کوه، پادشاهانی سفید، با سایه‌بان‌های گیاهیِ لرزان بر فراز سر. I، ارغوانی‌ها، خونِ تُف‌شده، خنده‌ی زیبایی بر لب خشمگین و مستانه از طلب مغفرت. U، امواج، لرزاننده‌ی الهگانِ دریاهای پوشیده از …

ادامه‌ی مطلب

به چشم‌اندازِِ پلشت، برازنده است پرچم و نعره‌هایمان صدای طبل‌ها را خفه می‌کند. در قلب شهرها، پلیدترین فحشا را تقویت خواهیم کرد. و قتل‌عام می‌کنیم شورش‌های منظم را. به سوی سرزمین‌های خیس‌خورده و فلفل‌زده*، در خدمتِ هیولاهای استثمارِ نظامی و صنعتی. بدرود اینجا، پیش به‌سوی هرکجا که شد ! ما سربازانِ حُسن‌نیَت‌ایم، فلسفه‌‌ی توحش، از آنِ ماست جاهلانِ راهِ علم و مُحیلانِ رفاه. انفجار برای دنیای پرجنب و جوش. این است رژه‌ی حقیقی. به‌پیش! حرکت! * سرزمین‌های «خیس‌خورده و فلفل‌زده» …

ادامه‌ی مطلب

  بازش یافته‌اند چه‌چیز را؟- جاودانگی دریایی‌ست معبرِ خورشید   جانِ دیده‌بان زمزمه می‌کنیم اعتراف را به شب که چنان تهی‌ست و به روزِ آتشین   از رأیِ انسان‌ها از شورِ مشترک آن‌جا که رها می‌شوی و پرواز می‌کنی در آن   زیرا تنها از شما نسیم‌های اطلسین تکلیف می‌دمد بی‌آن‌که بگوییم: سرانجام   آن‌جا هیچ امیدی نیست هیچ جنبنده‌ای علم و صبر عذاب قطعی‌ست   بازش یافته‌اند

ادامه‌ی مطلب

  رنگ بخشیدم به حروفِ صدادار: آ: سیاه ، اُِ: سفید، ای: قرمز، اُ: آبی، او: سبز به حروف بیصدا، شکل و حرکت دادم و بر خود بالیدم از این که، یک روز یا شاید روزی دیگر، با ضرباهنگ‌های غریزی، فعلی شاعرانه‌ ابداع کنم که همه‌ی معانی را بدهد، ترجمه‌اش را برای خویش نگاه داشته‌ام در ابتدا این یک تمرین بود. تمامِ سکوت‌ها را می نوشتم، تمامی شب‌ها را، از غیرقابلِ توصیف، یادداشت برمی داشتم. و سرگیجه‌ها را ثابت نگاه …

ادامه‌ی مطلب

  خدایا وقتی که دشت سرد است و در روستاهای درمانده, در طبیعت بی‌گل, صدای ناقوسِ نماز, خاموش. کلاغ‌های گرانقدرِ دل‌انگیز را فرمان بده که از آسمان فرود آیند. قشونِ غریبِ بادِ سرد با فریادهای سهمگین به لانه‌هایتان هجوم می‌آورد. شما! بر فراز رودهای بلندِ زرد در جاده‌های کهنِ آهکی روی گودال‌ها, روی حفره‌ها پراکنده شوید و باز, گردِ هم‌‌آیید. بر فراز دشت فرانسه آن جا که مردگانِ پریروز خفته‌اند, گردِ خود بچرخید مگر زمستان نیست؟ در دسته‌‌های بی‌شمار بچرخید, …

ادامه‌ی مطلب

(برای کمون پاریس)   آه! بزدلان! رسیده‌ایم! از ایستگاه بیرون شوید! خورشید، خشکیده از ریه‌های تب کرده‌اش، خیابان‌هایی که شبی از بربرها انباشته بودند، آنک شهر مقدس! که در باختر به جلوس در آمده است! به راه افتید! ما لهیب‌های آتش را پس خواهیم زد! آنگ لنگرگاه‌ها! آنک خیابان‌ها! آنک کاشانه‌های ایستاده برابر درخشنده آسمانِ لاجوردی آسمان، پریده‌رنگ با ستارگان سرخِ بمب‌ها قصرهای مرده را در انبارهای الوار نهان کنید! روز محتضر، روز وحشت‌زده، نگاه‌هایتان را باز می‌آراید! اینک آن …

ادامه‌ی مطلب

ادامه‌ی مطلب