خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

ایستاده‌ام تنها در مرکز دایره و سنگسار کنندگان در سوها برف آب شده زمین لخت سیاه ست دومین لحظه‌ی سرنوشت از دورها روشنای صدای زندگی و آواز پرنده‌ای به گوشم می‌رسد توأمان نمی‌شنوید آیا نشان آمدن بهار را پرتگاه عمیق سرنوشت مرگ سنگسارکنندگان گناهکار یا بیگناه …

ژرفای درک در هزارتوی دلم خانه‌ای از آن تو ست – اگر بپذیری – و بقیه پر از فکرهای من خانه‌ی تو تا سقف تصویرهای مخفی شعر ست زخم‌ها امیدها دلتنگی‌ها تا به نرمی مخمل نشسته‌اند بر کاغذهای دیوار بی زمانی می‌دانی استغنا ست.

گاهِ بدرقه دوست به یادت می‌آید گاهی که گمان می‌بری باید سالی بگذرد تا دیداری دوباره بوقی بلند و قطار راهی شد ای سدهای زندگی – ترمزهای اضطراری – کجایید کوپه‌های قطار پیاپی هم می‌گذرند چون روزهای زندگی آخرین کوپه تیغ قاطع جدایی ست که به …

پروانه‌ای به شیشه می‌کوبد در سرمای پاییز از پشت پنجره به شوق نور چیزی نهان نیست آشکارا می‌بینم چشم‌ها پا‌ها بال‌های مخملی و شاخک‌های نازک پروانه را کنجکاوم چه قدر زیبا چه قدر روحانی ست – پروانه‌ی جان من – در برابر نور ساعت‌های عمیق شب …

گاه شخم بهاری پرنده سرمست آواز خویش است خیش می‌شکافد و خاک به شوق آفتاب بر می‌گردد زمین سترون را کسی نمی‌کارد آواز خاک تیره اما آخر فصل آشکار می‌کند نازایی زمین سترون را فراموش کرده ست اکنوان بهار آهنگ خود را می‌نوازد چمن‌های وحشی شب‌بوهای …

گلبرگ نو شکفته نجوا می‌کند: تا با منی هر آن چه خواهی داری آه اگر بفهمی من مالک چیزی نیستم نه ثروتمندم و نه فقیر عاشق بهارم و در پاییز میوه‌هایم را همه به سینه سرخ‌ها می‌دهم.

کژ ومژ در مسیر زندگی با تشنگی سوزان عشق انسانی پیدا نشد و یک نفر نیز – عاقلان گفتند – پیش نمی‌برد.

در آینه نگریستم خود را ندیدم نا آشنایی به گذشته خیره بود خوشبختانه من شعرم زوزه‌ی باد بر درخت تصویر آینه فراموشم شد امروز صدای دلنواز شادی در گوش می‌نشیند نرم آب یخ می‌بندد و توان حمل مرا تا فردا دارد به آینه می‌نگرم به گاه …