خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

خیلی ساده نیست که پوست آدمی را بکنی. حتی می‌تواند خیلی دشوار باشد اگر راه درست را ندانی. کشتن یک زندانی اصلا سخت نیست مشکل، گرفتن اوست. برای همین، مردان جوان این مهارت را از اوان جوانی تمرین می‌کنند. به اردوها می‌روند اول، اردوهای کوچک، بعد …

هرکه هستی، امشب چند قدم بیرون درهایت گام بردار بیرون اتاقی که به تو احساس امنیت می‌دهد. ابدیت بر چشم‌هایت گشاده است. هرکه باشی. با چشم‌هایی که فراموش کرده‌اند، چگونه ببینند از بس چیزهایی را دیده‌اند که سخت آشنایند در تاریکی درختی سیاه و بزرگ را …

بعد از مدرسه دلم می‌خواست ساعت‌ها کف اتاق دراز بکشم با تلفنی که در گهواره‌ی شانه و گوشم می‌آرمید، بشقاب سرد برنج در چپ و کتاب‌های مدرسه در راست. سیم تلفن را لای انگشت‌هایم می‌چرخاندم با دوستانی حرف می‌زدم که زبان محلی‌مان را بلد بودند. ریه …

پس جغدی سرکش چنین می خواند: چرا می نویسم؟ شاید از آن‌رو که الفبایم انتقام خود را از جبارانی می‌گیرد که بر آنند تا کفش‌هایشان را به مرکب من برق اندازند و این شراب آبی رنگ که هم‌اینک از اوراقم چکه کرد گویی خون الفباست. هان! …

در راه پایان واقعا برایت مهم نیست که آیا هنوز خودت هستی هرچه در تو زیست، حق بودن داشت با صدای دیگران حرف می‌زنی خواب‌های دیگران را می‌بینی آن‌ها می‌توانند با فرنی و اشک تو را بپرورانند دیگر کسی چیزی مدیون تو نیست تو نیز از …

دلم دیداری می‌خواست با بانوی برف. دلم می‌خواست بر پوست داغش تصویری از برفی شفاف رسم کنم که هیچ‌جای دیگری پیدا نمی‌شود نه نقشی از این روزها یا از فجایع و جز آن که دلم می‌خواست حکایتی مرموزتر بگویم و واقعی‌تر. آرزو داشتم که با همه‌ی …

دختری به سوی من می‌دود صبح نور گیسوان لطیفش در پرتو آفتاب می‌گدازد مرا کور می‌کند دست‌هایش پیراهنش، کفش‌هایش، تنش همه در پرتو آفتاب می‌گدازند اینک شفاف فقط دختر چنین می‌دود پرتو آفتاب به درون هیزم‌ها می‌خزد این صبح دختر سبز می‌شود بالای درختان با هم …

مریم محزون جوراب ساق بلندش را در آورد از تنش صدای دیگران برخاست صدای سربازی که مثل پرنده‌ای حرف می‌زد صدای بیماری که از رنج گوسفندان مرده‌بود و گریه‌ی خواهرزاده‌ی مریم که همین روزها به دنیا آمده‌بود گریه‌کرد گریه‌کرد بعد خندید بازوانش را بر شب گسترد …