خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

دریا یک غفلت است، یک ترانه، یک لب. دریا یک عاشق است، مومنانه‌جوابی‌ به آرزو. به بلبل می‌ماند دریا و امواجش، پر و بالند، تکان‌هایی که می‌بالند تا ستارگان سرد. نوازش‌هایش رویاست درِ مرگ را اندکی می‌گشاید‌‌. ماه‌های در دسترس است حیات فراتر است. بر پشت‌های …

وقتی سرم دیگر بر سینه‌ی تو نیست نمی‌خواهم ابرو گره‌کرده یا در اشک به من فکر کنی. آن سنگ سرد گور را آرمیده بر زمین پشت سر رها کن و به خانه بازگرد و زندگی آغاز کن. ناهمواری ساقه‌ی نیشکر و زمزمه‌ی آرام‌اش در گوش تو …

این قفس به رستاخیز ققنوس اختصاص دارد. (خاکسترشو ماه دسامبر میارن.)

حوالیِ گورستان محصول برنج درو می‌شود بی‌ صدا.

بالا در هوا پروانه‌ای بر اعماق یک دره می‌گذرد.

ماریا با تو تنها، تنها با تو. تمام رنج (زندگی‌ات همه) مالِ من بود.

نیمتنه‌ی زنی امتداد می‌یابد از دهانی به دهانی دیگر. تا طی شود این مسیر، تن چشم‌هایش را می‌بندد.

از تو می‌پرسم ای زندگی از تو می‌پرسم اینک آیا هرگز تابستانی بود ورای سرخوشی؟ سراب پوچِ روزهایِ رفته آیا تنها انعکاسی گذراست بدون آهستگی از هر‌آنچه نبود روز ساعت ماه: زندگی. آری: دهلیزهای تاریک لانه‌های سایه‌ها.