خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

تو را هستى‏ات به چشم‏ نمى‏آيد آن‏چه مى‏بينى سايه‌ی توست.

اين انديشه‏هاى كوچك به خش‏خش برگ‏ها ماند، در خاطرم شادمانى را زمزمه‏ مى‏كند.

بامداد كنار پنجره مى‏نشينم و جهان به كردار رهگذران لختى آنجا پا سست مى‏كند و در برابرم سر فرو مى‏آورد و مى‏گذرد.

عشقت را بر پرتگاه منشان چرا كه بلند است آن.

راز آفرينش به تاريكاى شب ماند بزرگ است اين. فريب‏هاى دانش اما مِه بامدادى را ماند.

دلم به نجواى جهان گوش‏ كن با تو عشق ‏مى‏ورزد.

«اى دريا! زبانت چيست؟» - «زبان پرسش جاودانه.» «اى آسمان، تو به كدام زبان پاسخ مى‏گوئى؟» - «به زبان خاموشى جاويدان.»

چند انگشت ناديده نسيم‏وار آرام بر دلم موسيقى موجَك‏ها را مى‏نوازند.

اندوه دل به كردار ِشب در لابلاى درختان آرام در آرامش خاموش‏ مى‏شود.

يك‏بار به خواب ديديم كه بيگانه‏ايم. بيدارشديم، يافتيم كه عزيزان هميم.

چهره مشتاقش به‏كردار ِباران شبانه اغلب به رؤياهاى من مى‏آيد.

اى آب رقصان شن‏هاى راهت آوازت را و رفتنت را مى‏خواهند تو آيا بار ِلنگى آن‏ها را به دوش مى‏كشى؟

گريه‏كنى اگر كه آفتاب را از دست داده‏اى ستارگان را نيز از دست بخواهى ‏داد.

صحراى قدرتمند مى‏سوزد از عشق يكى پَر ِعلف كه مى‏جنبد و مى‏خندد و دور مى‏شود.

لبخندهاى خاك اشك‏هايش را شكوفا نگاه‏ مى‏دارد.

جهان براى عشقش پرده عظمت از چهره برمى‏دارد كوچك مى‏شود مانا يكى ترانه مانا يكى بوسه جاودانه.

اى گروه كوچك آوارگان جهان ردّپاهاتان را بر كلامم به ‏جا بگذاريد

مرغان آواره تابستان به كنار پنجره‏ام مى‏آيند آواز مى‏خوانند و پَرمى‏كشند. برگ‏هاى زرد ِخاموش ِخزان آه‏مى‏كشند پرپر مى‏زنند و به زمين فرومى‏ريزند.