خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

تنها بودم، مطلقن تنها. حتی خواب شبانه ترک‌ام کرده بود. ناگهان چیزی شنیدم، از جنس کلمه نبود صدا بود صدای سه آه عین خزیدن باد در آرد «چی می‌تونه باشه؟ نمی‌‌تونم صبر کنم.» با خود زمزمه کردم و موهایم را با شراب بالا دادم و ایستادم …

چقدر می‌ارزد یک چارک از تاریکی؟ چقدر می‌ارزد موی سفید؟ مائیم در کار زیستنِ زندگی یا زندگی‌است که ما را می‌زید؟ با من بگو، بگو چه کسی مقصود دیگری است. هیچ‌کس شعله‌ را از شمع جدا نمی‌کند. می‌جوئیم، می‌خواهیم این‌جا به هراس و آن‌جا به جسارت. …

نمی‌توانی اين دريا را اهلی کنی نه با تحقير، نه با جذبه. ولی می‌توانی بخندی در صورتش. خنده را کسانی اختراع کرده‌اند که کوتاه زندگی می‌کنند به‌قدر انفجار قهقهه‌ای. يک دريای ابدی هرگز، خنديدن ياد نخواهد گرفت.

نرم است، در غربال فضا الک شده‌است انگار زیر حشرات نور خوابش برده‌است. خوشه‌ی غبار و آتش! از این ارتفاع تو یک بیگانه‌ای و من می‌چکم از میان قيف هوا تا دیدار کنم با تو.

شعری که نمی‌سرایم شعری که سزاوارش نیستم هراس بودن دو معبر آینه: در من کسی خفته است مرا می‌خورد و مرا می‌نوشد.

گمشده در مه مرغ زرین پر و یارش دو سنگ پرتابی به دست اشتیاق که در هوا به هم می‌رسند. ارغوان زنده است مشتعل در مه می‌زیست.

دریا مردن نیست اما دَوَران ابدی تبدل‌هاست.

و در نهایت تنها زبان ماند و آن دیوان عتیق خدا که گذشت است.