خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

قرار بود بیست نسل در درون من باشند. لااقل. نمی‌توانم توضیح دهم چرا اما امروز صبح شاید چون پنجره باز بود یکی از ما از طبقه‌ی آخر بیرون پرید بعد، یکی یکی همه‌ پریدیم انگار از بالای یک تخته‌‌پرش یکی بعد از دیگری عین حلقه‌های یک …

خاطره‌ی سوزانِ زمین داغ، پایان روزهای جنگ.

چرا همیشه اسب‌ها برهنه‌اند به چشم‌مان اما گاوها هرگز؟

می‌شود سبک باشم و سرد چون اولین برف که دیر می‌بارد و خاموش است در شبِ راز؟

سرزمین میان ما عریان شده‌است، مناظر برهنه. از ما فقط چیزهایی بر جا ماند که خود می‌دانستیم تنها صخره‌ها و اشکالی که از خود برمی‌آورند چشمان تو، چشمان من، در میانشان. لازم نبود حرف بزنیم، چیزی بگوییم در صخره‌ها همه‌چیز بود پیش از ما بر زبان …

یار جوان من، سرانجام از این صخره‌ها صعود کرده‌ایم تا خیره شویم به دریای عمر، به خاکستری، به غم. بر این لبه‌ی گلسنگ‌ها باد بلند آرزویم باید فرونشیند. نمی‌بینی، آه؟ پائیزم من، خیانت‌‌پیشه نشانه رفته‌ام قلبت را با نیزه‌ای زهرآگین تو را که جوانی، می‌درخشی و …

غروب تختم را مرتب می‌کردم یک تار موی تو را یافتم تمامِ آن‌چه برای من به جا مانده از سرت. و بوی تنت را در ملافه‌های پر تمام آن‌چه برای من به جا مانده از عشق‌ات. سرم سنگینی می‌کند از آن دم. وقتی راه می‌روم دلم، …

وداع را هربار که چهره به چهره درآمدیم در تنیدن و آغوش انگار حرف مشددی بود. حرفی مشددیم اگرچه در دو تن اما چشم‌ها تنها یک تن را می‌بینند چرا که نحیف‌است من و نورش و هیچکس مرا بی ‌ناله‌هایم نتواند دید.