شعر هشتم: صدای انسانی

سنگ و ستاره آهنگ خود را بر ما تحمیل نمی‌کنند

گل‌ها خاموشند، اشیا چیزی را پشت سرشان نگه می‌دارند

به خاطر ما،

حیوانات هماهنگی بی‌گناهی و پنهانکاری شان را انکار می‌کنند

باد همیشه نجابت اشارات ساده‌اش را همراه خود دارد

و کدام آواز است که فقط پرندگان لال می‌دانند؟

و برای کدامشان دانه پاشیدی؟

بودن برایشان کافی است، فراسوی کلمات است

اما ما،

می‌ترسیم، نه فقط در تاریکی

که حتی در نور کامل

همسایه‌ی خود را نمی‌بینیم

و مایوس از احضار ارواح

در وحشت فریاد می‌زنیم: آن‌جایی؟ حرف بزن!