انگشت ها را می بینی در میان تاریکی؟

انگشت ها را می بینی در میان تاریکی؟


انگشت ها را می بینی در میان تاریکی؟

حس می کنی چگونه به پوستت می چسبند؟

چگونه با اشتیاقی وحشیانه می لرزند؟

قدرتی را که عمیق ترشان می کند؟

وقتی لبانم را بر لبانت می فشارم،

خودم را با تمام قدرتم به تو می فشارم،

در میان تاریکی، می بینی این تسلیم،

این آرامش، این توجه، دشتی پس از باران را؟

و چرا دریغ می کنی اگر جایی دیگر بروم،

اگر، نزار از شب، به نزدت باز آیم؟

مرگ است که در تاریکی می بینی؟

نه، من مرگ را باز نخواهم آورد

من و تو دیریست درون خویشتن خویش آبش داده ایم

هر دو گذاشته ایم که چون شکوفه ای در این دشت بروید.

از دفتر رویاهایی برای شعرهایی مرده

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.