قطعه‌ها

قطعه‌ها


دیوارهای غمگین و عفیف

زندانیانی در محبس خویش

به سان موجوداتی که پیر می شوند

بدون آنکه طعم لبان مردان و زنان را بدانند.

دیوارهای تیره، و شرم آگین:

کژدم های ابریشمین

در برآمدگی صخره.

هستند قله های عشق

که چون لمسشان کنی

گزندت می رسانند.

به سان لبان تو، ای عشق من،

آن هنگام که مرا لمس می کنند.

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.