صفحه‌ی پاره | ادمون ژبس

دیدم که مرده‌ها دوباره می‌میرند،

خوابیده بر دریاها.

دیدم که مردگان پلی ساخته‌اند
اگر می‌گذشتی
تا ابد از پی‌ات می‌آمدم.

میان دو آتش، میان دو هیمه
امپراتوریِ توفان و صخره‌هاست.

مستیِ زهرِ آماده
در جامِ شرابِ ماهیان و پرستوها.

اگر گذر می‌کردی، طرحِ گام‌های تو می‌شدم
لجاجت اسرارآمیز رشته‌ها
و هرچه زمان لازم بود،
می‌گذاشتم تا جاودان کنم چهره‌ی تو را.

روزها از نهایتِ صداهای سکوت، شماره می‌شوند
سپس همه چیز تاریکی‌ست.

دیدم که مردگان با سینه‌های ما نفس می‌کشند
و دریای بالای سرشان
سخت تنگ می‌کند نفس‌هایشان را.

حال آنکه تو به‌جای هر دکل
داربستی برافراشتی
از صفحه‌‌های پاره پاره از صبر.