بانو

حریص، عطر تنت را می‌نوشم و
صورتت را در دست می‌گیرم
همانطور که در آغوش می‌کشم
جان شیفته را.
آنقدر به هم نزدیکیم
که نگاهمان ما را می‌سوزاند.
با اینحال زمزمه می‌کنی:
ای غایب از نظرم
هرقدر بخواهی مست لذتت می‌کنم.
کلماتت درد غربت دارند و راز،
انگار در سیاره‌ی دیگری تبعیدم.

بانو
کدام دریا قلب توست؟
کیستی؟
باز آرزوهایت را به آواز بخوان
لحظه‌های گوش سپردن به تو
غنچه‌های درشت ابدیتند
که گل می‌شوند.