خدايا بگذار بيشتر رنج ببرم

خدايا بگذار بيشتر رنج ببرم
و آن‌گاه بميرم.

بگذار در ميان سکوت قدم بزنم
و چيزی پشت سرم به‌جا نگذارم، حتی هراس را.

بگذار جهان ادامه يابد
تا اقيانوس سنگ را مثل هميشه ببوسد

تا علف سبز بماند
و قورباغه بتواند در آن پنهان شود

تا کسی بتواند صورتش را در آن مدفون سازد و
از عشقش گريه سر دهد

باشد که روز درخشان برآيد
انگار که ‌ رنجی در آن نيست

و بگذار شعرم زلال بماند، انگار شيشه‌ی پنجره‌ای
که از ضربه‌های سر زنبور عسلی می‌لرزد.