شعرها

گريه‏كنى اگر كه آفتاب را از دست داده‏اى ستارگان را نيز از دست بخواهى ‏داد.

صحراى قدرتمند مى‏سوزد از عشق يكى پَر ِعلف كه مى‏جنبد و مى‏خندد و دور مى‏شود.

لبخندهاى خاك اشك‏هايش را شكوفا نگاه‏ مى‏دارد.

جهان براى عشقش پرده عظمت از چهره برمى‏دارد كوچك مى‏شود مانا يكى ترانه مانا يكى بوسه جاودانه.

اى گروه كوچك آوارگان جهان ردّپاهاتان را بر كلامم به ‏جا بگذاريد

مرغان آواره تابستان به كنار پنجره‏ام مى‏آيند آواز مى‏خوانند و پَرمى‏كشند. برگ‏هاى زرد ِخاموش ِخزان آه‏مى‏كشند پرپر مى‏زنند و به زمين فرومى‏ريزند.

چهره‌ات، محله-ی-مه-تاب مهتاب-ی-از-محله-ی-چهره-ات چهره-ی-سرخورده-ی-مدرنِ-خیابان سرخوردگیِ-مدرنِ-خیابانِ-چهره-ات من را دوباره ترسیم کن چهره‌ام را دوباره بکش، پیکاسو! چهره‌ات، شبیه-یک-ناشناس همچون ناشناسی-شبیه-چهره-ات چهره‌ای با دو-مردمک-در-چشم مردمکِ-چشم-ها-در-چهره-ات من را دوباره ترسیم کن چهره‌ام را دوباره بکش، پیکاسو! چهره‌ات، فعل-ی-برای-تشریح فعلِ-چهره-ی-بیست-سالگیِ-ما رویای شاعر در پر-ها-ی-پرواز-ت پری برای پرواز-ت-بر-رویا-ی-شاعر من را دوباره ترسیم کن چهره‌ام را دوباره بکش، پیکاسو! چهره‌ات با سینه-ی-سرخ-در-گذرگاه گذرگاهِ-سرخِ-سینه-دربرابرِ-چهره-ات تردیدِ-جسد-در-میانه-ی-نگاه میانه-ی-تردید-در-چشمِ-جسد من را دوباره ترسیم کن چهره‌ام را دوباره بکش، پیکاسو! چهره‌ات، بند-باز-بر-پیاده-رو پیاده-رو-ی-چهره-ی-بند-باز ساقه‌ای علف در چشم-های-آرمیده-بر-بازوی-خیابان فعلی در سنگ-فرشِ-تک-رنگِ-پیاده-رو من …