شعرها

نازنين من، اينطور که در آغوش من لرز کرده‌ای، چه کار می‌کردی اگر چک‌چک شمشيرها جرقه‌ی صاعقه می‌شد.

يارم وسط گلها خوابش برده است و من نم‌نم شبنمهای لبهايم را بر او می‌بارم.

شوخی سرش نمی‌شود او را با گيسم می‌زنم و دلخور است.

يارم چشمهای سرخ دوست دارد، کجا می‌توانم چشمهای سياهم را عوض کنم؟

شاد باش موی دماغ من! فردا عيد است و من بايد تو را بر لبهايم دار بزنم.

عشقت آب است و آتش است، با شعله‌ها می‌سوزم و با موجها غرق می‌شوم.

بهار است و برگها روی شاخه‌ها سبز می‌شوند.
آه از وطن من که درختانش زير رگبار گلوله‌ها شاخه از دست داده‌اند.

به خاطر خدا ای ماه! پرتو نورت را بين دو عاشق نينداز!

فردا چاوداران راهی سفر می‌شوند و گل بيابان بوی دامنت را خواهد شنيد.

پروانه از ديدار گلها لبريز خواهد شد. تصميم ستمگرانه‌ی توست ای باغبان که مرا به گريه می‌اندازد.

فقط يک پت‌پت ديگر چراغ! اين آخرين نگاه است.

اين خروس است که سرود تلخ خداحافظی را سر کرده است و آن معشوق من است که چون مرغی زخمی دور می‌شود.

هی ماه تعجيل کن و بالا بيا يارم دارد در کوههای بلند سفر می‌کند.

ديدار دسته گلی نيست که بتوان آنرا با پيغام‌رسانی به دلدار رساند.

هی ماه، سلام، يارم را رسوا نکنی، او دارد پيش من می‌آيد.

از بلندی‌ها بالا می‌روم و از نزديک نگاه می‌کنم که بستر کاروانيان را کجا می‌چينند.