شعرها

هی ماه، سلام، يارم را رسوا نکنی، او دارد پيش من می‌آيد.

از بلندی‌ها بالا می‌روم و از نزديک نگاه می‌کنم که بستر کاروانيان را کجا می‌چينند.

نصفه شب است و به روستا رسيده‌ام کسی جرات می‌کند يارم را بيدار کند؟

همگان را راهزانان به تاراج برده‌اند و من در نفسهای يارم به يغما رفته‌ام.

بيا و مرا در نور ماه ببوس، نازنين چرا که زلفم در تاريکی آشفته نيست.

حالا که يارم از جنگ شکست خورده برگشت چاره ندارم جز اينکه بوسه‌ای که به او دادم را پس بگيرم.

دستت را به من بده! به ميدان می‌رويم و عشق می‌ورزيم و می‌ميريم. اگر خنجر ببارد!

برگرد، حالا که گلوله‌های تفنگی ناشناس، سوراخ سوراخت کرده من زخمهايت را بخيه می‌زنم و لبهايم را به تو می‌بخشم.

تکه تکه شده‌ام و بايد که خورد و ريز دلم را جمع کنم اما هرگز دستهايم را برنمی‌دارم تا دوباره بر گردن يارم حلقه بزنند.

مژه هايت دلم را سوراخ سوراخ کرده، بی‌رحم نباش! آهسته چشمانت را باز کن همانجوری که من می‌ميرم.

برتن يارم کفن سرخ می‌پوشند و تن من باران مشعلهای مشتعل است.

پيش بند سرخی در آب ظاهر شد انگار آب روی آتش نشسته بود.

نه، وقتی آن‌ها با هم حرف می‌زنند روح‌ها فرقی با پرندگان ندارند و پرندگان با روح‌ها تفاوتی ندارند گوش‌های ما اما نیاز دارند به کثیری از کلمات که از اصوات با وسواس گزیده ساخته‌ می‌شوند تا آن‌چه گفته می‌شود، شنیده شود برای پرندگان اما اندکی کفایت می‌کند تنها تفاوتی در طنین اشتیاقشان تنها تفاوتی در طنین دلشوره‌هاشان.

خدا نه براى خورشيد و نه براى زمين، بل‏كه براى گل‏هائى كه براى‏مان مى‏فرستد چشم به راه پاسخ است.

سرشت انسان سرشت كودكانه است نيروى او نيروى رشد است.

آسايش ازآن ِكار است هم به‏ گونه پلك كه از آن ِ چشم است.