شعرها

نقاشی شده، نه خالی نقاشی شده خانه من با رنگهایی سرشار از شورمندی و شوربختی های بزرگ. از زاری ها بازخواهد گشت از آنجا که رفته بود، با میز متروک با تخت خواب ویران. بر بالش ها بوسه ها شکوفه خواهند داد. و ملافه، به دور تن بر ساقه سخت خواهد پیچید شبانه و عطرآگین. نفرت، در پشت پنجره ها رنگ می بازد. پنجه ها نرم خواهند بود. بگذارید که امیدوار باشم.

حالا چه کسی برایم یک پرتقال می‌خرد، تا تسلایم دهد؟ یک پرتقالِ رسیده‌ی کامل به شکلِ یک دل. نمکِ دریا بر لبانم، دریغا من! گردآورده‌ام نمک دریا را بر لب‌ها و در رگ‌هایم. هیچ‌کس لب‌هایش را به من پیشکش نمی‌کند، نمی‌توانم لطافتِ سنبله‌ی یک بوسه را خرمن کنم! هیچ‌کس نمی‌خواهد خون‌ام را بنوشد، خودم نیز دیگر نمی‌توانم بگویم، هنوز جاری‌ است یا نه! مثل کشتی‌های شکسته، دریغا من! مثل ابرها که سرگردانند، گمگشته بودم و کشتی‌ها در دریا گم شدند. …

غیبت آن چیزیست که من می بینم: در چشمهای تو منعکس است. غیبت آن چیزیست که من می شنوم: زمان در صدای تو زمزمه می کند. غیبت آن چیزیست که من تنفس می کنم: نسیم تو بوی علف می دهد. غیبت آن چیزیست که من لمس می کنم. جسم تو محو شده است. غیبت آن چیزیست که من حس می کنم: غایب. غایب. غیبت.

همچون ورزایی، برای اندوه، برای درد زاده شدم، داغی از آهنی تفته بر گردگاه دارم و به نشان نرینگی، تخم هایی در کشاله ران. همچون ورزا، در پس پشت خویش ماندم قلب بزرگ من، نمی تواند به دلم برسد سیمای من از بوسه ها همچون نشان عشق شعله می کشد اینگونه همچون ورزایی برای دوست داشتنت می جنگم. در رنج می بالم، زبان را در خون قلبم فرومی برم، و طوقی از گردباد بر گردن دارم. بسان ورزا پس پشت …

در اندیشه‌ی زنی که خودکشی می‌کند تهیایی هست که فقط در دمای صفر پر می‌شود. اندیشه‌های زنی که خودکشی می‌کند نه شتاب‌زده‌اند نه مبهم: فقط سردند. ذهن سفید نیست: یخ زده‌است. بر لبه‌ی تیغ، احساسی از آرامش ظهور می‌کند که ابدی می‌نماید. با مغزی که به کوه یخ بدل می‌شود چیزی در خاطره نمی‌ماند: نه آن پوستِ لطیف، نه نام بچه‌ها، نه سوز شعر. زنی که خودکشی می‌کند، تصویر زنده‌ی تنهایی‌ست. بر این قطعه‌ یخ هیچ‌کس نمی‌گذرد که گلوله‌ای از …

شبِ بی‌کران، همه به خواب می‌روند جز نامِ تو.

پس او را به کرانه رود بردم گمان می کردم که دوشیزه ای ست، اما شوهر کرده بود. شب سانتیاگو بود و گویی که نقشه ای در کار. فانوس ها خاموش زنجره ها، رو شن از آواز. در کنج آخرین خانه پستانهای لرزان و خفته اش را گرفتم، ـ دو غنچه یاس ـ زیر پوش محکمش همچون حریری در گوشم پیچید چاک خورده به ده خنجر درختان، بی نوری بر کاکل افراشته تر می نمودند، و در افق، پارس سگها …

بر جدار ساحل رود می شوید، می شوید، شب خویش را بر سینه های لولیتا، لولیتا، می میرند شاخه ها از عشق. از عشق شاخه ها می میرند! شب، برهنه می خواند بر پل های بهار و لولیتا، تن می شوید با شورابه و سنبل از عشق، شاخه ها می میرند! شب سیمین، شب عطرآگین می درخشد بر بام ها. نقره رودها و آینه ها. عطررانهای به سپیدی برف ات. می میرند شاخه ها از عشق !

در پرتو ماهِ سیاه ِ رهزنان مهمیزها می خوانند… تاتوی سیاه به کجا می بری نعش سوارت را؟ …مهمیزهایِ سختِ رهزنِ خاموش که مهاراز کف داد. تاتوی سرد، چه عطری دارد شکوفه خنجر! در پرتو ماه سیاه خون از کمرگاه کوهستان مورنا جاری است. تاتوی سیاه کجا می بری نعش سوارت را؟ شب بر گرُدگاه سیاهش با ستارگان سیمین مهمیز می زند. تاتوی سرد چه عطری دارد شکوفه ی خنجر! در سایه سیاه ماه نعره ای و در آسمان، شاخِ …

کوردوبا. دور و تنها. تاتوی سیاه، بدر ماه، زیتون ها در کوله بارم تمامی راه ها را می شناسم و می دانم که هرگز به کوردوبا نخواهم رسید. از دشت ها، در میان باد ها، تاتوی سیاه، ماه گلرنگ مرگ مرا نگاه می کند از فراز قلعه های کوردوبا. آه، راه های بی انتها! آه، تاتوی د لیرم! مرگ مرا چشم به راه است پیش از آنکه به کوردوبا برسم. کوردوبا. دور و تنها.

جهان بزرگ است و جا می‌شود در این پنجره‌ی رو به دریا. دریا بزرگ است و جا می‌شود در بستر و بر تختِ عاشقی. عشق بزرگ است و جا می‌شود در فضای موجز بوسه‌ای.

حیرت‌زده از شادی، بی‌صبر مثلِ باد بازگشتم تا سرخوشی‌ام را قسمت کنم.. آه با چه کسی جز تو که در اعماق خاموشِ مغاک خفته‌ای؟ آن‌‌‌جا که هیچ تحولی‌ نمی‌پذیرد. عشق، عشقِ باوفا، تو را به خاطرم آورد چگونه می‌توانم فراموشت کنم؟ با چه توانی. یک‌ لحظه آن‌چنان بی‌خبر شوم کزین غم سنگینِ جانم چشم بپوشم! خطورِ این خیال سخت‌ترین شبیخونِ غم‌انگیزم بود. به‌جز یکی، تنها یکی شبیخون، آن‌وقت که بی‌کس‌وکار مانده بودم و می‌دانستم که چشم‌وچراغم از دست رفته است …

مرگ، پوشیده در شاخ‌های مرگ با حفره‌های مرگ، رد خشم‌اش بر چمنزار، رخشان از خون ورزاباز، در پوست گاو نری، می‌چرد. از عشق می‌سوزد، یک آتشفشان، ماق می‌کشد و نفس می‌زند، و ضربه مرگبارش را در آتش خشم خویش بر چوپانان خاموش فرود می‌آورد. به تنی که هنوز به گور خو نکرده به هرآنچه که می‌تپد و نفس می‌کشد در جنون عشق حمله می‌برد. آه، من غمگنانه علف قلبم را به تو تقدیم می‌کنم اگر که شیره تلخ‌اش در حرص …

و اینک زندگانی حقیرِ این جان‌به‌دربرده‌‌‌ی فاجعه‌ی عشق آغاز می‌شود: سلام، سگانِ کوچک، سلام، آوارگان، سلام، اتوبوس‌ها و رهگذران. دخترکی شیرخواره‌ام من تازه به جهان آمده‌ از زایمانِ موحشِ عشق. دیگر عاشق نیستم. حالا می‌توانم در این عالم سیاه‌مشق بزنم خود را در آن ثبت نام کنم، یک چرخ‌دنده‌ی بیش‌ترم. دیگر دیوانه نیستم.

آرام دراز بکش‌ چشم‌های بس آبی‌ات را ببند بیش از این نگران نباش تمام امشب به تماشای تو خواهم بود. به نرمی سر بگذار بر سینه‌ی آرام‌بخش من اینجا میان بازوانم مکان امنی است برای آرمیدن کودک قشنگم! غرق در رویاهای آرام و ناگسستنی بخواب و تا دمیدن سپیده بیدار نشو. ‌ ‌

گیسوان تابیده‌ی بلند چنان زرّین نقره‌وار و طلایی در طلوع خورشید زعفرانی لباس‌های تابستانی سپید و سرد که پوست را سبزه می‌نماید. پاهای لاک‌زده قرمز وحشی در کفش‌های تابستانی قدم برمی‌دارند چشم‌های سبز و آبی مبهوت پشت عینک‌های آفتابی سیاه پنهان از نور. ‌ ‌