شعرها

در تخت ات بیدار می شوم. می دانم خواب می دیدم خیلی قبل آلارم ساعت ما را از هم جدا کرده ساعت هاست پشت میزت نشسته ای. می دانم چه خوابی می دیدم: دوست شاعرمان به اتاقم می آید جایی که روزها بود می نوشتم پیش نویس ها کاربن ها و شعرها اینجا پراکنده اند و من می خواهم شعری را به او نشان دهم که شعر زندگی من است. اما مردد می شوم بیدار می شوم. موهایم را بوسیده …

خوشبختی شانس نیست رنج است. شانس لبخند معناداری می زند. شانس ما آنقدر کوچک است که به آن پشت پا زده ایم.

هیچ کشتی بادبانی مثل کتاب مارا به سرزمین های دور نمی برد، نه هیچ اسب تندرویی مثل یک صفحه از شاعرانه ای مغرور. کوتاه ترین راه بدون تحمل رنج. چطور ارابه ای که روح انسان را حمل می کند به سادگی حرکت کند!

  ژوئو ترزا را دوست داشت که ریموندو را دوست می داشت که ماریا را دوست داشت که او هم ژوئاکیم را دوست می داشت که لی لی را دوست داشت که کسی را دوست نداشت ژوئو به آمریکا رفت ترزا به یک صومعه ریموندو در تصادف مرد ماریا تنها ماند ژوئاکیم خودکشی کرد و لی لی با ژ فرناندس پینتو ازدواج کرد که از اول در این قصه نبود  

ای که تسلیم و طاعت را در اقتدار خود داری نطلبیدن و بودن را و چه کسی سودای تو را در سر ندارد؟ که رهایی می دهی آدمی را از نیاز او به عشق تولد درد و مرگ

از میان میله های پنجره ای مشبک پر پرنده ای به درون خزید باد آن را آورد یا کسی آن را به هوا داد برکف اتاق مدتها باقی ماند آن را برداشتم و در دست نهادم پرمعمولی کبوتری بود بگذار اکنون راز یک اسیر را با تو بگویم : همه ی کبوتران عادی و بی اعجاب نیستند

  گلوله ای قالب زده ام برایت که به تو، در قلبم اصابت کند او از سنگ است، تراشیده بدست محکومان کار اجباری از سرب است، آغشته به خون از آهن است، فرو شده در عسل سنگ خاراست او، در پاره هایی خشن تا بیش از پیش لت و پار کند تا تو معنای نابودی ِ عشق را دریابی!  

حریف های آسمان سوختند تا تسلیم شوند.

  سرنوشتاز آنِ من استشایسته سربلندینه اینکه در دستهای اوتباه شود!

باید تصور کنم زندگی به مردن می ارزد اگر گلهای سرخ زیبایی شان را بیهوده ندانند هرچند وقتی آدمی هر علف هرزی را گل سرخ می داند گلها خواهند خندید…

زمین برهنه و خالی بود و شلاق برف و باد پای در راه نهادم در جنگلی از سایه‌ها در سایه‌های یک جنگل خورشید ابرها را با شیپور نقره‌ای‌اش تارانده و برف افتاده بود آنجا آنان را دیدم که از پوششش قلعی فراموشی‌شان بیرون می‌آیند نه می‌خواستم فریاد بزنم و نه می‌توانستم.

شب خاکستری شبی غمگنانه برای تماشا شبی منزوی چونان روح من و غم‌های قدیمی که در غارهای افسردگی زندگی می‌کنند علت این ترس چیست معنای آنرا نمی‌دانم اما خاطراتی هستند که می‌گویند: آری، من کودکی بودم و تو همراه همیشه‌ی من.

دور از باغ تو بر فراز جنگل شب، اسپند طلایی‌اش را در شعله‌های سرخی از مس و خاکستر می‌سوزاند در باغ تو کوکبی‌ها می‌رویند این باغ لعنتی امروز همچون کار یک آرایشگر زیباست با این نخل‌های کوچک و باریک و این باغچه‌ی مستطیلی‌ شکل با مورت‌های محصور و درخت کوچک پرتقال در گلدان گِلی… و آب چشمه‌ی سنگی که بر بستری از گوش‌ ماهی‌های سپید می‌رود و می‌خندد.

شب فرود می‌آید همچون آتشی خُرد که خاموش می‌شود بر فراز کوه‌ها هنوز اخگرهایی چند می‌درخشند و این درخت شکسته بر راه‌های روشن انسان را از ترحم به گریه وامی‌دارد دو شاخه بر تنه‌ی زخمی و بر هریک برگی سیاه و فسرده گریه می‌کنی؟ آنجا در دوردست، میان سپیدارهای طلایی تو را سایه‌های عشق انتظار می‌کشند.

هنگام‌که با پروازی سنگین و گوشخراش هواپیمایی ملخی، تهدیدکنان به خانه نزدیک می‌شود و لحظه‌ای بر فراز بامِ بیهوده متوقف می‌گردد نیرومندتر از جنگ ـ خشونت و وحشت ـ سرزمین اسپانیا را با چهره خندان خود می‌خوانی که سبزی روشنت در جوانه‌های سپیدار، بیدار است. برفِ قله‌هایت آب می‌شود و با صدایی سهمگین بر یخ فرومی‌ریزد رودی سرخ بر بستر خاکستری جریان می‌یابد هنگام‌که کوهستان‌ها طنین‌اندازند و بخار از دریا برمی‌خیزد آژیری با صدایی گوش‌خراش ناله سرمی‌دهد و هواپیمایی، نقره‌فام …

باز شب است … و چکش‌های تند تب بر شقیقه‌ی کودک پیشانی‌اش را به‌دستمالی بست‌اند. مادر، پرنده‌ی زرد! پروانه‌ها، سیاه و بنفش! بخواب پسرم. و دستان کوچکش را کنار تخت در دست‌هایش می‌گیرد. آه، گُل آتش! چه‌ کس باید تو را سرد کند، بگو، گلِ خونِ من؟ عطر سنبل رومی اتاق محقر خواب را پر کرده است. بیرون، بدر ماه گنبدها و برج‌های شهر تاریک هواپیمائی نامرئی می‌غرد تو خوابیده‌ای، آه شکوفه‌ی شیرین خون من؟ شیشه‌ی پنجره‌ی مهتابی می‌لرزد آه، …