شعرها

محکم، در مشت‌هامان می‌فشاریم کلید خانه‌هامان را با آنها در سفریم آری ما رانده‌شدگان. قلب، آن خانۀ قدیمی پنجره‌های روشنی دارد چهره‌های آن دیگر اما همه بیگانه‌اند. دیگر در خواب تنها در خواب می‌توانی داخل شوی با این کلیدها که در بیداری اینچنین در دست‌های تو سنگینی می کنند.

آشیانۀ پرنده بی‌برگ می‌شود ما از پاییز می‌ترسیم چهرۀ مردگان را ترسیم می‌کنیم وقتی به پیش رانده می‌شویم چراکه از زمستان وحشت داریم. آن زن سالخورده که جلو ایستاده بود بادگیر ما بود برگ تابستانی ما مادر ما که مرگش ما را گامی به جلوتر راند.

از پنجره خم شدی یک خانه از سپیدی‌های جنوب تختِ من در خیابانی باز بود نمی‌دانم چگونه بود از دیوار چون سوسماری به پایین سُر خوردی سبک، مثل یک کودک این همان شبی بود که من رفتم نمی‌توانستم بروم و ‌رفتم وقتی که گریه کردم، قطار سرش را همچون یک اسب به عقب گرداند.

راه‌ها خالی خواهند بود، برادر در برابر خانه‌ام خانه ای که در آن زندگی می‌کنم راه‌هایی که نمی‌آیی و من هرگز تو را در آنها نخواهم دید. در تاریکی عبور از اشک‌ها عبوری طولانی از روزی که نیامدی تا روزی که نمی‌آیی. آیا همچنان در انتظار تو خواهم ماند بر راه‌های روشن از لرزش سبز تا لرزش طلاییِ برگ‌های بید؟

پاهای من که بسیار رفته‌اند پاهای من، دو کبوتر که هر شب آشیانۀ دست‌های تو را جست‌و‌جو کرده اند پاهای کودکی‌ام که تو بیرونشان انداخته‌ای، جلوی پاگرد زیر باران نشسته‌ و در آغوش هم غنوده اند دو کبوتر زیر باران پاهای کودکی‌ام.

نامه یک نامه لذت دنیاست- خدایان را انکار می کند.

دنیا   دنیا برایم شوربختی بود تا اینکه تورا بمن بخشید..  

از مارپیچ پلکان بالا می‌رویم، دست در دست، در بارویی که خود پی افکندیم. هوا، سبک و سبک‌تر می‌گردد میان دو قلب دیگرهیچ پرده‌ای نیست تنها آفتاب از روزنه‌ها، گاه‌ گاه بر مزرعۀ کهن می‌تابد. در هر دُور تو بر زخم‌های من، نمک می‌پاشی می‌خندی و مرا می‌بوسی و اینچنین نوازشگرانه به اوج می رسیم من،گریان به سوی آخرین دُور و اینک بدرود یک کبوتر پرواز ایکاروس.

هیچ زندانبانی نیست… جایی که آزادی… خودش…تو را تاب می آورد… امیلی دیکنسون

به رؤیا دیدم که رُزی وحشی ام با گلبرگ‌هایی پریده‌رنگ شکفته بر کاسبرگی تنگ. تو ترانه‌خوان می‌گذشتی من بوته ای رنگین بودم، سرشار از تخمکها. خواب چمنزاری پاکیزه را دیدم تو دانه‌ای متورم بودی در شکافی. وقتی از خواب پریدم، آبستن نبودم و صدای ما، ضعیف‌تر از بادی بود که بر برگی از درخت قان می‌وزید.

زیباترند شعرهای نیکبختی. همان‌سان که شکوفه‌ها از شاخه‌ها زیبا ترند زیباترند شعرهای نیکبختی. همان‌سان که پرندگان از تخم‌ها زیباترند و زیبا می شود هنگامی که روشنایی می آید زیباتراند سعادت و خوشبختی. و زیباتراند شعرهایی که نخواهم سرود من هرگز.

همۀ رنگ‌ها خالی‌اند و نزدیک‌ها چه دور هیچ چیز شایستۀ اعتماد نیست شاید این زنبق که دیروز اینجا نبود و امروز صبح مرا نگاه کرد بنفش در سبز. قمری صدا می‌زند دقایق از حرکت بازایستاده اند در شب، پنهان و بی صدا این زنبق آمد در شب، پنهان و بی صدا می‌خواهم که بروم.

خود را تنگ بر زمین بفشار خاک هنوز بوی تابستان می دهد و تن هنوز بوی عشق. اما علف روی تو زرد است و باد، سرد و پر از دانه های خار و رویایی که بدنبال تو می آید با پاهای سایه سا رویای تو چشمان پاییز را دارد.

آدمی باید بتواند که برود اما همچون یک درخت بماند گویی که ریشه در زمینِ سخت بماند زمین حرکت کند، و او استوار بر آن ایستاده باشد. آدمی باید نفس را در سینه حبس کند تا باد بگذرد و هوای بیگانه به دَوَران بیفتد تا بازی نور و سایه سبز و آبی همان طرح های قدیمی را نشان دهد. و در خانه باشیم هرجا که هستیم و بتوانیم که فرود آییم و تکیه دهیم گویی بر گورمادرمان.

با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال، در دل صخره نقبی می‌زنم. هزاران هزار سال دندان‌هایم را فرسوده‌ام و ناخن‌هایم را شکسته‌ام تا به‌سوی دیگر رسم، به نور، به هوای آزاد و آزادی. و اکنون که دست‌هایم خونریز است و دندان‌هایم در لثه‌هایم می‌لرزند، در گودالی چاک‌چاک از تشنگی و غبار، از کار دست می‌کشم و به کار خویشتن می‌نگرم: من نیمه‌ی دوم زندگی‌ام را در شکستن سنگ‌ها، نفوذ در دیوارها، فروشکستن درها و کنار زدن موانعی …

این صفحه در معما کم از اوراق کتاب مقدس من نخواهد بود یا آن اوراق دیگر که دهان‌های نادان بازخواندند با این باور که دست نوشته‌ی انسانی است، نه آینه‌های تاریک روح‌القدس. منی که بود و هست و خواهد بود دوباره به کلام مکتوب سر فرود آورده‌ام، که زمان در توالی است و چیزی بیش از یک نشانه نیست. آن‌که با کودکی بازی می‌کند با چیزی بازی می‌کند نزدیک و مرموز، یک‌بار خواستم با بچه‌هایم بازی کنم، با ترس و …