اگر شعر به روایت آنتونیو گاموندا، معرفت فقدان است، …
هر انسانی که نمی‌توانم دوستش بدارم
سرچشمه‌ی اندوهی‌ست ژرف
برای …
کسی در من،
کسی که هیچ رنجی با او غریبه …
در ورشو، دخترکی چنین می‌گفت:
اگر می‌خواهی نوازشم کنی، مانعت …
(یوآنا ماریا، یک کشتی بادبانی‌ست، از روزگاری دیگر)
۱
یوآنا …
برایم اهمیتی ندارد که نام این شاعر لدو ایوو‌ست، …
روزنامه‌های عصر به سرعت
خبر مرگ خوان کریستوبال د سیلوای …
اینک این منم
کنارِ مزارت. هرمنگادا
تا بر جسم فقیر …
نام‌اش ژورفا بود.
نه برای این‌که انبه‌های رسیده برایم گرد …
چون دسته‌ای از پرندگان
خود را در تو فرو می‌ریزم.…
خفاش‌ها لابلای پرده‌های گمرک‌‌خانه مخفی می‌شوند.
ولی کجا پنهان شوند…
همه‌ی روز،
دروازه باز می‌ماند
ولی شب خودم می‌روم و …
فقرا سفر می‌کنند.
در ایستگاه‌های اتوبوس
مثل غازها، گردن‌هاشان را …
هر روز به ماسیو باز می‌گردم.
می‌آیم
در قایق‌های گم‌شده،…
دریا در جهت معکوس:
صورت‌های فلکی
قایق‌هایند.
شعر یک دروغ …
جنده‌خانه‌های ماسیو
بر نوجوانی من، نور می‌پاشند.
از امتیازهای خاص …
ناف تو: میش سیاه
در رمه‌ی سفید تنت.…
باد را دیدم که می‌وزید و
شب را که فرود …
تو انبار ظروف مقدس کلیسا
یه موشی زندگی می‌کرد:
یه …
در شهر ماسیو،
در آهن‌فروشی‌ها
شب هنوز
در کوچه‌های سوزان…
مجذوبِ بوی خونِ قاعده‌گیش
نرّه‌سگانِ مشتاق
پیِ ماچه‌سگی را می‌گیرند…
از پرندگانی که می‌خوانند
آنان که قارقار می‌کنند را ترجیح …
هر سکوتی شکنجه‌ام می‌دهد.
همیشه چیزی را از قلم می‌اندازد:…
ماشین‌ها در جاده حرکت می‌کنند و
خطی از مورچه‌های عاشق…
در بازار اسکله
ماهی‌ها
تویِ ویترین‌هایی عرضه می‌شوند
که انگشت‌ها …
یکشنبه عصر
به گورستان قدیمی ماسیو باز می‌گردم،
به آن‌جا …
شیهه‌ی اسب کور
به گوشم رسید و
دل‌‌ام سنگین شد.…
به شاعران سفارش می‌کنم
کز فصول ترانه سر کنند:
در …
تو را که دوست می‌دارم
به برف اندیشه می‌کنم
برفی …
وطن‌ام زبان پرتغالی نیست.
هیچ زبانی موطن‌ام نیست.
وطن‌ام خاک …
هرگز به من نگفتی کجا می‌توانم خدا را پیدا کنم.…
جهانی که هفت روزه خلق شد
آثار تعجیلِ خدا را …
هنوز زمزمه‌ی پاروها را در زبان می‌شنوم:
آب را می‌بُرند…
نگه خواهم داشت،
هرآن‌چه که بایدش نگاه داشت:
فریادی را …
برمی‌خیزی و زیبایی،
ناب
چنان روزی که آغاز می‌شود.
شرمِ …
در این روزِ هُرم گرما،
چشم به راهِ برف‌ام.
همیشه …
