هنگامى‏كه با انبوه مردمان در راه مى‏رفتم لبخند تو را از آن مهتابى ديدم. آواز خواندم و تمامى غوغا را از ياد بردم.

بگذار همان‏گونه كه عشق تو شكل‏ مى‏گيرد اين جهان را احساس‏ كنم و آن‏گاه عشق من آن را يارى خواهد كرد.

خواهم مرد بارها و بارها تا بدانم كه حيات جاويد است.

هنگامى در اين جهان زندگى‏ مى‏كنيم كه دوستش بداريم.

مى‏خواهم واپسين سخنم اين باشد كه: به عشق تو ايمان دارم.

مرا برهان از گذشته‌ی به‏ كمال‏ نرسيده‌ام كه از فراپشت به من چسبيده‏ است و مرگ را دشوار مى‏كند.

قُلّه را پيموده‏ام و پناهى ‏نيافته‏ام در ارتفاع ِ بى‌سرپناه و بى‏ثمر ِ آوازه راهنماى من مرا پيش از آن كه روشنا رنگ ‏ببازد راه‏هائى خالى و خاموش در زندگانى من هست. اين‏ها فضاهاى سرگشاده‏اند كه روزهاى شلوغ من نور و هواى‏شان را از آن‏جا گرفته‏اند.

پيش‏درآمد ِ شب در موسيقى غروب آغاز مى‏شود در سرود مقدسش به تاريكاى محو نشدنى.

مرا بر اين درياى فريادها آرزوى ِ جزيره ترانه‏ها در دل است. «جزيره ترانه‏ها» را آرزو مى‏كنم.

من در اين لحظه حس‏ مى‏كنم كه تو قلبم را به نظاره نشسته‏اى چون سكوت آفتابى ِ بامداد بر كشتزارى تنها كه خرمنش را برداشته‏اند.

تاريخ انسان صبورانه چشم ‏به ‏راه پيروزى انسانى است كه وَهنى بر او رفته‏ است.

سرورم بگذار به ‏حقيقت زندگى ‏كنم تا مرگ مرا حقيقتى شود.

استادم چون تارهاى زندگيم به‌‏كوك باشد آن‏گاه به هر زخمه تو موسيقى عشق برخواهد خاست.

خدا در تاريكاى شامگاهى من با گل‏هائى از گذشته‏ام در سبدش تر و تازه مانده پيشم مى‏آيد.

روزى اين را خواهيم دانست كه مرگ را هرگز ياراى آن نيست كه آن‏چه را روان‏مان يافته از ما بربايد، چراكه يافته‏هايش با او يگانه‏اند.

عشقى كه هميشه مى‏تواند از دست ‏برود واقعيتى است كه ما آن را چون حقيقت نمى‏توانيم بپذيريم.