درباره‌ی مویه‌های گویش‌های میهنی

هفت مویه‌ی منتشر شده در «خانه‌ی شاعران جهان» از مویه‌های گویش‌های کهن‌سال میهنی ــ لُری و لَکی و بختیاری ــ برگردانده شده است. این قطعاتْ سراینده‌ی مشخصی ندارد و از آیین «سووشون» گرفته تا «ساری خوانی» و «هورَه» و «شروه خوانی» امتداد یافته است. این‌ها معمولاً به‌صورت بداهه از حنجره‌ی مادرانِ داغ‌دار بیرون آمده، سده‌ها و هزاره‌ها را ــ سینه به سینه ــ پیموده و امروز هم از گلوی زخم‌خون مادرانِ سیاهپوشِ دیگر شنیده می‌شود. سطرها گاه از زبان مُرده یا قتیل با بازمانده‌ سخن می‌گویند، گاه سوگواران. این قطعات از مجموعه‌ی عاشقانه‌ها، مویه‌ها و فهلویاتی‌ست، که در آینده به‌صورت مجزا و سپس در هیئت دفتری در «خانه‌ی شاعران جهان» منتشر خواهد شد. این هفت قطعه به «گوهر عشقی» پیش‌کش می‌شود.
‌‌