پس آنگاه عشق در شعر باز مىگسترد
پس از سپید ِ سکوت
ناب و دست ناخورده همچنان
به رغم ِ سنگچین ِ نااستوار ِ خویش:
آذرخشى بىپایان
که ابر ِ مرگ را مىراند و
از افق ِ در دسترس
از حقیقت و زیبایى بىزوال ِ هشیوارى
پرده برمىگیرد.