نامشهود

پس آن‏گاه عشق در شعر باز مى‌‏گسترد
پس از سپید ِ سکوت
ناب و دست ناخورده هم‏چنان
به رغم ِ سنگ‏چین ِ نااستوار ِ خویش:
آذرخشى بى‏‌پایان
که ابر ِ مرگ را مى‏‌راند و
از افق ِ در دسترس
از حقیقت و زیبایى بى‏‌زوال ِ هشیوارى
پرده برمى‏‌گیرد.