وقت رفتن پرنده

وقت رفتن پرنده رسیده. دیرى نمى‏گذرد که آشیان‏اش کنده، خالى، خاموش از ترانه در آشوب جنگل به خاک خواهد افتاد. با برگ‏هاى خشک و گل‏هاى پژمرده در سپیده‏دمان به تُهیاى بى‏راه پر خواهم کشید به فراسوى دریاى غروب. زیرا که دیرى است که این خاک میزبان من بوده است. سکرآور از شکوفه‏هاى انبه، درودها ب من رسیده، دلپذیر از هدیه‏هاى پَل‏گون؛ غنچه‏هاى اَشوک نشان آهنگ‏هاى مرا خواسته‏اند و من به آن‏ها داده‏ام، سرشار از عصاره عشق؛ حال آن که گه‏گاه توفان‏هاى وایساک خاموشم داشته‏اند با غبار داغ، بال‏هایم را به هم ریخته‏اند. با این‏همه من خجسته‏ام به افتخار زنده بودن. و آن‏گاه که سفر فرساینده‏ى این ساحل به پایان رسد، دمى به قفا مى‏نگرم، پیش از آن که بروم، با درودى فروتنانه، گرامى مى‏دارم الوهیتى را که در این تجسم اقامت گزید.