اُفلیا | آرتور

I روی امواج آرام و سیاه آنجا که ستارگان به خواب می روند، افلیای پاک مثل یک گل سوسنِ درشت، با حالتی مواج شناور است می رود سلانه سلانه، خوابیده بر روانداز بلندش… به گوش می رسد از بیشه های دور دست صدای فریاد شکارچیان. بیش از هزار سال است که افلیای غمگین اینجاست می گذرد چون شبحی سپید، بر روی رودخانه ی بلند سیاه، بیش از هزار سال است که جنون آرام او، آواز عاشقانه اش را زمزمه می کند با نسیم شبانگاه. باد بر سینه اش بوسه می زند و برگ گل را باز می کند. به نرمی تکان می خورد روی آبها، روانداز بلندش. بیدهای لرزان اشک می ریزند، روی شانه اش. ساقه های نی سر خم می کنند، بر چهره ی بلند پریشانش. نیلوفران رنجور آه می کشند، گرداگردش. بیدار می کند او گاه گاه بر درختی خفته آشیانه ای را که در آن لرزش خفیف بالهایی به گوش میرسد. -آوازی مرموز از ستارگان طلایی فرو می آید:

III … و شاعردر پرتو ستارگان گفت: تو می آیی که جستجو کنی شب را، گلهایی که چیده ای را، و او دیده است روی آبها خفته ای بر روانداز بلندش را، افلیای پاک را شناور مثل یک گل سوسن درشت….
‌